Σε απεργία πείνας από 8 Γενάρη

Σε απεργία πείνας από 8 Γενάρη

Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοίδης, για να θάψει τη 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή.

Δημήτρης Κουφοντίνας

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2022

Βιβλίο: «Η υπόθεση Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλά», Πρόλογος του Δημήτρη Κουφοντίνα

 ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ

Όταν τον Αύγουστο του 2020 ο πρόεδρος της Γαλλίας, Μακρόν, επισκέφθηκε τη Βηρυτό λίγες μέρες μετά την τρομακτική έκρηξη στο λιμάνι, βρέθηκε αντιμέτωπος με τη λαϊκή απαίτηση για την απελευθέρωση του Αμπνταλά. Για να απαντήσει, ενοχλημένος, ότι θα αποφυλακιστεί μόνο όταν μετανοήσει. Τόσο απλά, τόσο κυνικά, από τον εκπρόσωπο της χώρας των υποτιθέμενων δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Δεν ήταν η πρώτη λαϊκή διαμαρτυρία. Κάθε φορά που πηγαίνει κάποιος γάλλος πολιτικός στον Λίβανο, διοργανώνονται διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις έξω από τη γα
λλική πρεσβεία με αίτημα την απελευθέρωση του Αμπνταλλά. Είναι πια ένα παλλαϊκό αίτημα. Το σηκώνουν ψηλά όλα τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα και σχήματα, οι οργανώσεις της λιβανέζικης αντίστασης, ακτιβιστές, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, όλοι εκτός από τα συντηρητικά δεξιά στελέχη και τις μαριονέτες των Αμερικανών.

Αυτή είναι η μεγάλη νίκη του συντρόφου Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά. Επί 38 χρόνια το γαλλικό κράτος και οι Αμερικανοί προσπαθούν να τον εξαφανίσουν και τον βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους. Επί 38 χρόνια τώρα, προσπαθούν να τον γονατίσουν, να τον κάνουν παράδειγμα υποταγής και τον βλέπουν να μένει όρθιος και περήφανος, να γίνεται σύμβολο ανυποταξίας και αντίστασης. Ολοένα και περισσότεροι καινούργιοι αγωνιστές μαθαίνουν να συλλαβίζουν πολιτικά το όνομά του ως σύμβολο αγώνα, πίστης στις πεποιθήσεις του, συνέπειας στην ανυποχώρητη στάση του. Όχι μόνο στον Λίβανο, αλλά και στη Γάζα και ολόκληρη την Παλαιστίνη, στις αραβικές χώρες, ιδιαίτερα στην Αλγερία, στην Αίγυπτο, στο Μαρόκο και την Τυνησία, αλλά και όλο και πιο πολύ πια και στη Γαλλία.

Μέσα από την πορεία της ζωής του μαθαίνουν τη σύγχρονη ιστορία τους: τον κυνισμό του ιμπεριαλισμού και το μεγαλείο της αντίστασης. Η ιστορία του Ζορζ Αμπνταλλά είναι οικεία και στη δική μας γενιά. Γεννήθηκε το 1951 στα βόρεια του Λιβάνου, κατάλαβε τον κόσμο γύρω του μέσα από τους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς αγώνες εκείνης της εποχής, τις μακρές απεργίες και την κρατική καταστολή. Όμως, έφηβος ακόμη στα 16 του, ενηλικιώθηκε απότομα πολιτικά το 1967 με τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, την επίθεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και τις αραβικές χώρες. Ο επεκτατικός αποικιοκρατικός σιωνισμός, ως προκεχωρημένο φυλάκιο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, επελαύνει για να ελέγξει την ευρύτερη περιοχή.

Είναι μια καθοριστική στιγμή για τον Αμπνταλλά. Η ήττα, η προσφυγιά του παλαιστινιακού λαού, η καταδίωξη και οι σφαγές ξυπνούν μνήμες της Νάκμπα, της Καταστροφής του 1948. Μπροστά στα μάτια του αποκαλύπτεται η δολοφονική και γενοκτόνα φύση του ιμπεριαλισμού και του εγχώριου σιωνισμού. Αλλά και η προδοτική φύση των αραβικών καθεστώτων, που όχι μόνο μπλοκάρουν τον παλλαϊκό πόλεμο κατά του Ισραήλ και πολεμούν τη λαϊκή αντίσταση, αλλά καταδιώκουν και τους πρόσφυγες Παλαιστίνιους, φτάνοντας να διαπράξουν ακόμα και σφαγές, όπως τον Μαύρο Σεπτέμβρη του 1970, όταν ο ιορδανικός στρατός ισοπεδώνει τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς, δολοφονεί χιλιάδες και τους εκδιώκει από την Ιορδανία. Ή αργότερα, στον Λίβανο, το καθεστώς δεν διστάζει να εξαπολύσει τον εμφύλιο πόλεμο που κορυφώνεται το 1975, με υποκίνηση του αμερικανικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού μαζί με τον σιωνισμό, όταν οι Φαλαγγίτες επιτίθενται και διαπράττουν τις σφαγές του Ταλ Ελ Ζαάταρ, της Σάμπρα και της Σατίλα.

Από την ήττα του 1967 ο Αμπνταλλά συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Απαντά στο κάλεσμα της εποχής του και εντάσσεται στο FPLP, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος να απαντήσει στις συστηματικές σιωνιστικές επιθέσεις που κλιμακώνονται από το 1967, με διαρκείς αεροπορικές επιθέσεις και χερσαίες επιδρομές. Οι λαϊκές δυνάμεις αντιστέκονται, απαντούν όπως μπορούν. Απέναντι στην τυφλή, μαζική ιμπεριαλιστική βία αντιπαραθέτουν ένα μικρό ποσοστό στοχευμένης λαϊκής αντιβίας.

Είναι το κλίμα των καιρών. Σε όλο τον κόσμο οι λαϊκές δυνάμεις ανασυντάσσονται σε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, με τη γεωστρατηγική του Ένα, δύο, πολλά Βιετνάμ. Είναι ο καιρός της Τριηπειρωτικής, των Διακηρύξεων της Αβάνας, του Τσε και των λατινοαμερικανικών αντάρτικων, της μεγάλης Βιετναμικής Επανάστασης. Σε όλο τον κόσμο ανθούν τα αντάρτικα. Σ’ αυτό το κίνημα η Παλαιστινιακή Αντίσταση παίζει κομβικό ρόλο. Τα παλαιστινιακά στρατόπεδα γίνονται κέντρα εκπαίδευσης και συντονισμού των παγκόσμιων επαναστατικών δυνάμεων.

Οι επιθέσεις του αμερικανικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού, μαζί με τις επιδρομές του σιωνιστικού Ισραήλ, κλιμακώνονται απέναντι στον παλαιστινιακό και τον λιβανέζικο λαό. Ταυτόχρονα, οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ οργανώνουν μια σειρά δολοφονίες στην Ευρώπη και τις αραβικές χώρες, εξοντώνοντας ξεχωριστούς παλαιστίνιους αγωνιστές. Ο Αμπνταλλά συμμετέχει τότε στη δημιουργία της FARL (Ενοπλη Λιβανέζικη Επαναστατική Φράξια) για να μεταφέρει τον πόλεμο στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που επιτίθενται στον λαό του. Οι ενέργειες της FARL στοχεύουν προσεκτικά αυτούς που οργανώνουν τη γενοκτονία, όπως τον υπεύθυνο της Μοσάντ στη Γαλλία και τον στρατιωτικό ακόλουθο των ΗΠΑ στο Παρίσι.

Συλλαμβάνεται το 1984 στη Λιόν με ελάχιστα στοιχεία σε βάρος του. Αυτό δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που προέχει είναι η κρατική σκοπιμότητα. Χρειάζεται να επιδειχθεί η αποτελεσματικότητα του γαλλικού κράτους, χρειάζεται να βρεθεί ένας ένοχος να φορτωθεί όλη τη λαϊκή αντιβία, να δοθεί ένα αραβικό πρόσωπο να συγκεντρώσει όλα τα πυρά της τρομοϋστερίας του γαλλικού Τύπου. Από κει και πέρα, όλα είναι εύκολα. Οι δίκες του είναι ένα διαρκές σκάνδαλο, με ανοιχτές παρεμβάσεις της αμερικανικής και της γαλλικής κυβέρνησης, νομικές κατασκευές και ακροβασίες, ειδικούς φωτογραφικούς νόμους με αναδρομική ισχύ, αβάσιμες μικροκαταδίκες μόνο για να τον κρατήσουν στη φυλακή μέχρι να κατασκευάσουν νέες κατηγορίες για να τον κρατήσουν για πάντα στη φυλακή. Μία διαρκής νομική-δικαστική-κυβερνητική φάρσα.

Βέβαια, η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι όταν τον δικάζουν σαν τρομοκράτη, οι πραγματικοί τρομοκράτες, το γαλλικό, το αμερικανικό και το ισραηλινό κράτος, βομβαρδίζουν τα προάστια της Βηρυτού από αέρα και θάλασσα σκοτώνοντας τυφλά χιλιάδες αμάχους. Το γαλλικό κράτος είναι συνένοχο και συνυπεύθυνο για το αιματοκύλισμα του Λιβάνου, για τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Όμως στη δίκη του Αμπνταλλά οι ΗΠΑ θα είναι πολιτική αγωγή και το Ισραήλ ο ενορχηστρωτής του παρασκηνίου.

Από τότε ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά παραμένει στη φυλακή. Όχι μόνο από τις ανοιχτές πιέσεις των αμερικανικών κυβερνήσεων. Το γαλλικό κράτος δεν είναι απλώς υπάκουο στις ΗΠΑ. Ηταν και παραμένει αποικιακό (και σήμερα νεοαποικιακό) κράτος. Είχε και λεηλατούσε αποικίες σε όλες τις ηπείρους, διατηρεί ακόμη και σήμερα αποικίες, ενώ λεηλατεί ακόμα μέσα από νεοαποικιακές εμπορικές σχέσεις τις παλιές αποικίες του. Συμμετέχει με κύριο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τη λεηλασία των φυσικών πόρων και την ανακατανομή των αγορών, ενώ διεξάγει το ίδιο τέτοιους πολέμους, όπως στην υποσαχάρια Αφρική. Εξού και το μίσος του για όσα συμβολίζει ο Αμπνταλλά: την αντίσταση των αποικιοκρατούμενων λαών – και ο Λίβανος αποικία των Γάλλων ήταν. Ο Αμπνταλλά πρέπει να γίνει ισχυρό παράδειγμα ότι οι λαοί που είναι θύματα ληστείας και γενοκτονίας δεν μπορούν να μεταφέρουν ούτε κατά διάνοια και ούτε το παραμικρό υποδιάστημα της δίκαιης λαϊκής οργής και αντιβίας σε μια μητρόπολη της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.

Όμως άλλη μια φορά η Ιστορία εκδικείται. Αντί ο Αμπνταλλά να γίνει παράδειγμα υποταγής και αποκήρυξης, γίνεται σύμβολο αντίστασης και ανυπακοής. Από την πρώτη στιγμή. Μετατρέπει τις δίκες σε βήμα για να καταγγείλει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού και του λιβανέζικου λαού, απευθύνεται στον πραγματικό παραλήπτη του λόγου του, τους λαούς όλου του κόσμου. Στη φυλακή παραμένει ενεργός πολιτικός κρατούμενος. Ενημερώνεται, αναλύει, παρεμβαίνει, παραμένει συνδεδεμένος με τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες παντού στον κόσμο. Η φυλακή γίνεται άλλο ένα μετερίζι αγώνα, κάνει απεργίες πείνας, διακηρύσσει την αλληλεγγύη του στους Παλαιστίνιους και σε όλους τους λαούς που παλεύουν για τη λευτεριά τους. Και, βέβαια, δεν αποκηρύσσει, διατηρεί ακέραια τη δύναμη των πεποιθήσεών του. Αυτή είναι η πιο μεγάλη συνεισφορά του στον παγκόσμιο αγώνα απέναντι στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Να σημειώσουμε εδώ κάτι: ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά δεν είναι κάποιος υπεράνθρωπος. Η στάση του δεν υπαγορεύεται από ένα στείρο πνεύμα αυτοθυσίας, ούτε ερμηνεύεται από τα στερεότυπα ενός άγονου φαταλισμού. Τριάντα οχτώ χρόνια, δεκατρείς χιλιάδες οχτακόσιες εβδομήντα μέρες, άπειρες ώρες, αμέτρητες στιγμές, «μια μικρή αιωνιότητα» όπως σημειώνει ο ίδιος, χρειάζεται πολλή προσπάθεια σήμερα στα 71 του για να θυμηθεί πώς είναι ένα δέντρο, πώς ευωδιάζει ένας κέδρος στο χωριό του στον Βόρειο Λίβανο, πώς είναι ένα άγγιγμα, ένα χάδι… Κάθε μία από αυτές τις στιγμές χρειάζεται να επικυρώνει διαρκώς την πολιτική του συνέπεια, να αρνείται να αποκηρύξει το πιο πολύτιμο κομμάτι του εαυτού του, να αρνείται τη μετατροπή του σε έναν σιωπηλό, μεταμελημένο ανθρωπάκο. Παραμένει Άνθρωπος και διεκδικεί την ουσία της ανθρωπιάς που βρήκε και διατηρεί μέσα απ’ την αντίσταση και τον αγώνα. Ένας σύντροφος από τον Λίβανο, ο Ν.Χ, μας έγραψε για τον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά ότι οι αγωνιστές στον Λίβανο τον θεωρούν σύμβολο για τον λιβανέζικο και παλαιστινιακό αγώνα, αναπόσπαστο κομμάτι της λιβανέζικης αντίστασης ενάντια στην ισραηλινή κατοχή: «Του λέμε, εσύ είσαι ο ελεύθερος άνθρωπος! Εμείς είμαστε οι φυλακισμένοι που δεχόμαστε τόση αδικία, ενώ εσύ είσαι ο πραγματικά ελεύθερος!».

Δημήτρης Κουφοντίνας

Φυλακή Δομοκού

Μάης 2022

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2022

Συνέντευξη στο PressProject, ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας

 Ένα χρόνο από την έναρξη της περσινής απεργίας πείνας, ο Δημήτρης Κουφοντίνας μιλάει στο TPP

«Το σύστημα δεν μπορούσε να αντέξει έναν θάνατο. Μπορούσε όμως να διαχειριστεί, με αγαλλίαση, μια σοβαρή ανήκεστη βλάβη, και το φάσμα του ανήκεστου σήμαινε ότι θα φόρτωνα στους δικούς μου έναν ανάπηρο και στο κίνημα ένα σύμβολο - φυτό. Το βάρος της απόφασης ήταν αποκλειστικά δικό μου».
 Nikos Libertas / SOOC

Πριν έναν ακριβώς χρόνο, την 8η Ιανουαρίου 2021, ο Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκινούσε απεργία πείνας. Γράφαμε τότε: «Με δήλωσή του από τις φυλακές Δομοκού ο Δημήτρης Κουφοντίνας ανακοινώνει πως ξεκινά απεργία πείνας, καταγγέλλοντας πρωτοφανή μεθόδευση προς το πρόσωπό του και πλήρη εξευτελισμό του κράτους δικαίου, ενώ ζητά την επιστροφή του στις φυλακές Κορυδαλλού, όπως προβλέπει ο νόμος» – νόμος που στην περίπτωσή του αποτελεί και αποτελούσε πάντα λεπτομέρεια, αφού δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις.

Ήταν μια απεργία πείνας που ξέφυγε από κάθε αναμενόμενο. Απεργία πείνας 65 ημερών με είχε βαρύ προσωπικό αντίτιμο για τον ίδιο αλλά, παράλληλα, και έναν συγκλονιστικό αντίκτυπο στην κοινωνίαη οποία εμφανίστηκε άγρυπνη και αντέδρασε μπροστά στην κατάφωρη στοχοποίησή του, την αδικία και τη σκληρότητα με την οποία τον αντιμετώπισε η κρατική μηχανή, αδιάφορη προς κάθε έννοια κράτους δικαίου.

Με αφορμή εκείνη την περίοδο, όσα γράφτηκαν από τα συστημικά μέσα και τους ανθρώπους τους τότε, αλλά και τις λαϊκές αντιδράσεις και όσα είπαν άνθρωποι με δημόσιο λόγο, αλλά και με δεδομένο ότι πρόκειται για έναν ενεργό πολίτη του κόσμου, ακατάβλητο από τη φυλακή – κάτι που φαίνεται πως δεν θα του συγχωρέσουν ποτέ οι συγκεκριμένοι κυβερνώντες- και έναν άνθρωπο της αριστεράς μάλιστα στοχοποιημένο όχι μόνο από την Ελληνική κυβέρνηση αλλά και την κυβέρνηση των ΗΠΑ, έγινε η «συζήτηση» που ακολουθεί.

Ακούστηκαν πολλά για «προνόμια» και «προνομιακή μεταχείριση». Τι σημαίνει «φυλακή»; Τι σημαίνει κρατούμενος – στόχος στις σημερινές ελληνικές φυλακές;

Έχουμε το προνόμιο να μοιραζόμαστε τρεις ένα κελί έντεκα τετραγωνικών μέτρων (2,5 επί 4,5), όπου αν βγάλεις το χώρο της τουαλέτας, των κρεβατιών, των αποσκευών, του τραπεζιού και της καρέκλας, μένει ωφέλιμος χώρος ενός μέτρου περίπου ανά κρατούμενο. Βέβαια, η φυλακή είναι από τη φύση της ασφυκτική, όμως είναι το ακροδεξιό μίσος αυτής της κυβέρνησης που προσπαθεί να την κάνει όσο γίνεται ασφυκτικότερη. Δεν είναι μόνο ο υπερπληθυσμός, όπως κομψά λένε το πάστωμα των κρατούμενων σε στενούς, παγωμένους και άθλιους χώρους, αλλά η συστηματική επιδείνωση των συνθηκών και η σχεδιασμένη περιστολή των δικαιωμάτων με περιφρόνηση των δικών τους νόμων, για όλους τους κρατούμενους, ενώ ειδικά οι πολιτικοί μπαίνουν σε ένα καθεστώς εξαίρεσης από κάθε νόμο, κάθε κανόνα και κανονισμό.

Το «όραμα» της κυβέρνησης είναι μια φυλακή τιμωρίας και βασανισμού. Αυτό φάνηκε από την αρχή, όταν ανάθεσε το σωφρονιστικό σύστημα στο υπουργείο της Αστυνομίας. Συνεχίστηκε με τις σαρωτικές αλλαγές στις διοικήσεις των φυλακών με κριτήριο την «υπακοή στο στέμμα», επιβάλλοντας τον ασφυκτικό έλεγχο και την πλήρη υποταγή τους στην ανθύπατο, την τοποτηρητή της Οικογένειας. Την ίδια στιγμή με κατευθυνόμενα ρεπορτάζ από τα ΜΜΕ της πιο βρώμικης στην ιστορία τους διαπλοκής, για την δήθεν «ανομία» στις φυλακές, τις ποινές «χάδι» και τους «ασύδοτους» κρατούμενους, επιχείρησε να καλλιεργήσει σκόπιμα μια αντίληψη ότι οι ποινές έπρεπε να γίνουν βαρύτερες και οι φυλακές να σκληρύνουν. Στην πλειοδοσία της υστερίας τους, βάφτισαν όπλα τα σκουπόξυλα (και πως θα σκουπίζονται άραγε τα κελιά;) ενώ η κυρία Νικολάου, δήλωνε, πομπωδώς, ότι δεν θα αφήσει στα κελιά «ούτε νυχοκόπτη» (όπλο κι αυτό, ενδεικτικό της επικινδυνότητας). Φυσικά, από τα ρεπορτάζ που ζητούσαν σκλήρυνση απουσίαζαν τυχόν αναφορές στις ποινές χάδι και τα προνόμια στα (ελάχιστα) δικά τους παιδιά και η θέσπιση ασυλίας για τραπεζίτες και γκόλντεν μπόις. Και ούτε κουβέντα για τις αυθαιρεσίες, τις παρανομίες, τις σκανδαλώδεις αναθέσεις της κυρίας ΓΓΑΠ που όζουν από απόσταση και κάνουν όλη τη φυλακή, ακόμη και τους φύλακες, να γελούν. Ούτε κουβέντα για τις άθλιες τριτοκοσμικές συνθήκες, όταν ακόμη και το νερό κόβεται για οικονομία, ενώ περισσεύουν τα λεφτά για αμέτρητες και πανάκριβες κάμερες. Αυτό το κλίμα αποχαλινώνει την εξουσιαστική δίψα του δεσμοφύλακα και τον αυταρχισμό του εισαγγελέα, κάνει ακόμη πιο γκρίζα την περιοχή των δικαιωμάτων και ακόμη περισσότερο κινούμενη άμμο κανόνες και κανονισμούς, που η εφαρμογή τους αφήνεται αποκλειστικά στην αυθεντία του κάθε μικρού εξουσιαστή. Ο σκοπός που αγιάζει είναι το «σπάσιμο» του κρατούμενου, αυτό εννοούν αυτοί με τον «σωφρονισμό».

Μας ειπώθηκε πως ό,τι οι αγροτικές φυλακές είναι σχεδόν άδειες, γιατί «κανείς δε θέλει να πάει να δουλεύει τόσο σκληρά». Ωστόσο, στην περίπτωσή σου, και οι αγροτικές παρουσιάστηκαν ως προνόμιο. Το ίδιο έγινε, από άλλη πλευρά του Τύπου, και με τους χρυσαυγίτες που μεταφέρθηκαν εκεί πρόσφατα. Πόσο προνόμιο είναι – πέραν των εκτειόμενων ημερών ποινής που τριπλασιαζονται – και, ακόμη περισσότερο, πόσο μπορεί να μετατραπεί σε προνόμιο ή σε βάσανο, αν το θέλει η διοίκηση;

Αγροτική φυλακή σημαίνει δουλειά, αλλά και μια ανάσα παραπάνω για τον κρατούμενο. Μετά από 16 χρόνια στα υπόγεια του Κορυδαλλού, θυμήθηκα πως είναι η δουλειά στο χωράφι, πως είναι ένα δέντρο, και πως είναι ο ανοιχτός ορίζοντας πέρα από τα 15 μέτρα του προαυλίου της φυλακής. Αυτό δεν χώραγε στο μίσος της Οικογενείας. Με το που ήρθε στην εξουσία, πρώτη της δουλειά στάθηκε να στήσει για μένα μια ατομική φυλακή μέσα στην Αγροτική της Κασσαβέτειας. Περικύκλωσαν τον μικρό οικίσκο της διαμονής μου με προβολείς τρομάζοντας την αλητοπαρέα των κεραμιδόγατων, δυο με τρία περιπολικά επιστρατεύτηκαν να με συνοδεύουν κάθε μέρα, στα 40 μέτρα που χώριζαν τον οικίσκο από το χώρο της δουλειάς, ομάδα ένοπλων στήνονταν όλη μέρα να με αγναντεύουν από το παρατηρητήριο, προκαλώντας, όλα αυτά, τη χλεύη των συγκρατούμενων και τα περιφρονητικά αλυχτίσματα των σκύλων.

Η λογική της αγροτικής φυλακής είναι ασύμβατη με την ακροδεξιά αντίληψη για την επανένταξη που έχει η κυβέρνηση. Ένας αξιόλογος θεσμός απαξιώνεται συστηματικά και υποβαθμίζεται, οι αγροτικές αδειάζουν από τους κρατουμένους που στοιβάζονται ασφυκτικά στις κλειστές, οι υποδομές αχρηστεύονται. Τα εννιά χιλιάδες στρέμματα των αγροτικών φυλακών, πολλά εκ των οποίων φιλέτα, προετοιμάζονται για να ικανοποιήσουν την λογική του πλιάτσικου που κυριαρχεί στα επιτελεία από την Μάξιμου ΑΕ (αλήθεια, πρώτη φορά βλέπω κυβέρνηση να μην ενοχλείται από ένα τέτοιο χαρακτηρισμό).

Πως διαμορφώνονται οι σχέσεις με τους ποινικούς κρατούμενους, όταν κάποιος μπαίνει στη φυλακή ήδη «διαβόητος» και με μια ιδιαίτερη, κατασκευασμένη, εικόνα όπως εσύ;

Οι ποινικοί κρατούμενοι, άνθρωποι «της πιάτσας», ξέρουν να μετρούν, να ακτινογραφούν τον κάθε καινούργιο που μπαίνει στη φυλακή. Οι ποινικοί, οι παλιοί ιδιαίτερα, έχουν μια γνώση χρόνων από τους πολιτικούς, ξέρουν από χρόνια να ξεχωρίζουν τον πολιτικό, αναγνωρίζουν την διαφορετική συνθήκη που τον έφερε στη φυλακή, τον σέβονται γιατί ξέρουν ότι κι αυτός τους λογαριάζει ως πρόσωπα, «τους βλέπει», με την ορολογία της φυλακής, ξέρουν, από την άλλη, επίσης, ότι ο πολιτικός δεν συναλλάσσεται ποτέ με την «υπηρεσία». Υπάρχει άλλωστε μια παρακαταθήκη κοινών αγώνων για τα προβλήματα της φυλακής, μέσα από τους οποίους οι κοινωνικοί κρατούμενοι είδαν πως επανοικειοποιείται η ανθρώπινη υπόσταση, η ανθρωπιά, μέσα από τον αγώνα. Και σήμερα, που η ακροδεξιά κυβέρνηση κλείνει συστηματικά τόσο δικαστικά όσα και σωφρονιστικά τις βαλβίδες ασφαλείας, με την έκρηξη να έρχεται όλο και πιο κοντά, εκείνοι οι αγώνες, νομίζω θα είναι και πάλι πυξίδα.

Έχεις μελετήσει εκτενώς την κατάσταση στη Λατινική Αμερική, κινηματική, πολιτικο-οικονομική, πολιτική… Υπάρχουν αναλογίες μεταξύ της αντιμετώπισης των εκεί ένοπλων κινημάτων και της αντιμετώπισης της ΕΟ17Ν στην Ελλάδα; υπάρχει «κοινή γραμμή»; Αναλογίες στον τρόπο με τον οποίο ξαναγράφεται η Ιστορία; Και αν ναι που το αποδίδεις;

Με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής μας χωρίζει ένας ωκεανός, ο Ατλαντικός και μία θάλασσα, η Μεσόγειος, μας ενώνει όμως κοινά πράγματα. Οι χώρες μας έχουν τους ίδιους πάτρωνες, τις ΗΠΑ, που θεωρούν την Λατινική Αμερική ιδιόκτητη αυλή τους και την Ελλάδα ιδιωτικό τους οικόπεδο ανάμεσα στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μαύρη Θάλασσα. Το ίδιο ανήσυχο, όμως, υπήρξε και το κοινωνικό έδαφος των χωρών μας που το διατρέχει παρόμοιο διαχρονικό ρεύμα αντίστασης. Και γι αυτό παρόμοια μας μισούν οι εξαρτημένες ολιγαρχίες, «με το μίσος των αφεντικών απέναντι στους σκλάβους που εξεγείρονται», όπως έλεγε και ο Φιντέλ Κάστρο. Παρόμοια εγκληματοποιούν την δυναμική κοινωνική διαμαρτυρία, παρόμοια φτιάχνουν αντιτρομοκρατικούς νόμους που τους χρησιμοποιούν απέναντι στο λαϊκό κίνημα, όπως απέναντι στους Sem Terra (Χωρις Γη) στη Βραζιλία ή τους ηρωικούς Μαπούτσε στη Χιλή. Παρόμοια θέλουν να μας εκδικηθούν, προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, να δολοφονήσουν την μνήμη. Όπως έκαναν με τον Αμπιμάελ Γκουσμάν, τον ηγέτη του αντάρτικου στο Περού, που όταν πέθανε τον περασμένο Οκτώβριο στη φυλακή, από επιπλοκές ύστερα από απεργία πείνας, τον αποτέφρωσαν και δεν έδωσαν ούτε την τέφρα του στους δικούς του.

Η υποήπειρος υπήρξε πάντα ένας χώρος πολιτικού κοινωνικού και ιδεολογικού πειραματισμού για τις ΗΠΑ (δικτατορίες, εξαφανίσεις, Σχέδιο Κόνδωρ, Σχολή του Σικάγο στη Χιλή..). Από την άλλη όμως, ήταν πάντοτε και ένα πολιτικό κοινωνικό και ιδεολογικό εργαστήρι για το λαϊκό κίνημα. Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι ανοίγονται ξανά χώροι αντίστασης και η αντιδραστική αναδιάρθρωση φαίνεται να σκοντάφτει σε ανυπέρβλητα όρια. Στη Χιλή, όπως έδειξαν και οι πρόσφατες εκλογές, ο λαός αντιστέκεται στην επέλαση της ακροδεξιάς και τον πινοσετισμό, το ίδιο φαίνεται να γίνεται στην Βραζιλία και την Κολομβία (εκεί μάλιστα ανασυσταίνεται το FARC, μετά τις συνεχείς εμφυλιοπολεμικές δολοφονίες από κράτος και παρακράτος) ενώ, οι ΗΠΑ δεν τόλμησαν να επέμβουν, όπως ήθελαν, στρατιωτικά, στη Βενεζουέλα, καθώς αντιλαμβάνονται ότι θα προκαλέσουν γενικευμένη λαϊκή αντίσταση.

Υπάρχουν αναλογίες της ΕΟ17Ν με την ιταλική και τη γερμανική εμπειρία; πόσο η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας άλλαζε τη δυναμική και τους στόχους, σε σχέση με άλλα ένοπλα ευρωπαϊκά κινήματα;

Υπάρχει κατ’ αρχήν μια βαθύτερη συγγένεια, που νοιώθουν αυτοί που είναι «σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια χώρα, εκεί όπου πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για έναν καινούργιο κόσμο» όπως λέει ο ποιητής. Το νιώθαμε. Αυτό φάνηκε και το είδαμε και μέσα από τα γραφτά μας – δεν είναι τυχαίο που τα βιβλία μου μεταφράστηκαν πρώτα στα γερμανικά και στα ιταλικά. Είχαμε παρόμοιες εμπειρίες, κοντινές διαδρομές, υπήρξαμε κομμάτια της ίδιας ιστορίας. Ωστόσο υπήρχαν και σημαντικές διαφορές. Αυτοί βρέθηκαν στις μητροπόλεις, στα κέντρα του καπιταλισμού, σε χώρες με λίγο πολύ παγιωμένη δομή και αποικιακό πολεμικό παρελθόν. Εμάς μας έλαχε να παλεύουμε σε μια ημιπεριφερειακή χώρα, εξαρτημένη, με μια κυρίαρχη λματ (λούμπεν μεγαλοαστική τάξη), μια χώρα με αστάθεια κοινωνική και πολιτική, με τεράστιες ταξικές αντιθέσεις, που γνώρισε μαζική εθνική αντίσταση, εμφύλιο, δικτατορία, άτυπη αμερικάνικη κατοχή. Αυτό το διαφορετικό παρελθόν βαραίνει ακόμη και όπως φαίνεται και στις διαφορές απέναντι στον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν οι πολιτικοί κρατούμενοι. Στην Ιταλία και τη Γερμανία, (ακόμα και στην Ισπανία, με τις εθνικοαπελευθερωτικές αναφορές των Βάσκων), οι πολιτικοί κρατούμενοι, ακόμη και οι πιο επιβαρυμένοι με κατηγορίες, αντιμετωπίστηκαν σαν πολιτικοί, ενώ στην Ελλάδα, με μια ολοένα και «πιο» λούμπεν λματ και με το ανάλογο σημερινό πολιτικό προσωπικό, αντιμετωπίζονται με καθαρά εμφυλιοπολεμικούς όρους. Και αν σήμερα δεν υπάρχουν στρατοδικεία, η διατεταγμένη δικαιοσύνη αναλαμβάνει να υλοποιήσει την απαίτηση να αποσπάσει δήλωση μετανοίας, όπως παλιά, όσο και αυτήν για τη βιολογική εξόντωση, όπως γίνεται όταν ένας επίσημα πιστοποιημένος κατά 98% ανάπηρος, αποφασίζεται να παραμείνει στη φυλακή «για να μην διαπράξει τα ίδια αδικήματα».

Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την εξάρθρωση, πόσο έχει καταφέρει να αλλάξει την εικόνα της ΕΟ17Ν η εξουσία και η συστημική δημοσιογραφία; την δική σου εικόνα και την εικόνα άλλων μελών; 

Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2002, στην κορύφωση αυτής της προσπάθειας είχαν βγει γκάλοπ που έλεγαν ότι το 24% περίπου των πολιτών, ένας στους τέσσερις Έλληνες, συμφωνούσε με τα κείμενα της 17Ν. Τα χρόνια που ακολούθησαν, αλλά και στις έξι άδειες που ομόφωνα μου δόθηκαν, στις επαφές που είχα με απλούς ανθρώπους, εισέπραττα ένα κλίμα εντελώς διαφορετικό από αυτό που ήθελαν να παρουσιάζουν η εξουσία και τα ΜΜΕ της υστερίας. Ο εμφυλιοπολεμικός λόγος που παραπέμπει σε μνήμες άλλων εποχών, το τυφλό μίσος η άκρατη ταξική εκδικητικότητα, ο βαθιά διχαστικός λόγος λειτουργούν ανάποδα από αυτό που επιδιώκουν.

Η περίφημη «πρώτη γενιά» παραμένει ένα κεφάλαιο άγνωστο, μια τεράστια έλλειψη στην λαϊκή μας ιστορία αντίστασης, αν και ακόμη κι οι εχθροί της παραδέχονται ό,τι δικαιώνεται, κάτι που επίσης θεωρεί και ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι του λαού. Πως μπορεί όμως να γραφεί η λαϊκή ιστορία με τη σιωπή και την άγνοια; Πιστεύεις ό,τι είναι καιρός, ό,τι οφείλουν κάποιοι να μιλήσουν;

Από την πλευρά μου προσπάθησα, με τα όσα ξέρω, όποτε έγραψα, να σταθώ με σεβασμό απέναντι στην ιστορία και τα πρόσωπα. Σήμερα, και καθώς χάνονται σιγά σιγά σημαντικά κομμάτια εκείνης της ιστορίας – χωρίς να έχω πλήρη γνώση για εκείνη την περίοδο και για την βιολογική κατάσταση αυτών των ανθρώπων σήμερα, θεωρώ ότι όσοι μπορούν θα έπρεπε να μιλήσουν. Οφείλουν να μιλήσουν. Καταλαβαίνω τους λόγους που δεν το κάνουν – υπάρχει και αυτή η θέση στο κίνημα – ωστόσο, ας το δουν με την ύστερη γνώση των χρόνων που μεσολάβησαν.

Η βιβλιογραφία για την δίκη της ΕΟ17Ν, από γνωστούς νομικούς, δείχνει ξεκάθαρα πόσο στημένη και άδικη ήταν. Παράλληλα, είχαν φροντίσει να γίνει χωρίς λαϊκή εκπροσώπηση, χωρίς ενόρκους. Γιατί απέφυγαν τη λαϊκή εκπροσώπηση;

Μια τέτοια δίκη είναι εξ ορισμού άδικη, καθώς το Δίκαιο της Ισχύος δικάζει το δίκιο του αγώνα. Άλλωστε η δικαστική διαδικασία άρχισε με το έγκλημα του Ευαγγελισμού, όπου κομματιάστηκε σωματικά και ψυχικά ένας άνθρωπος, ο Σάββας. 
Ακολούθησε μια ειδική δίκη, με ειδικούς δικαστές, ειδικούς νόμους (και αναδρομικούς) και ειδική δικονομία, με τα επιτελεία να οργανώνουν μια τεράστια εκστρατεία μέσα από το ΜΜΕ για να απαξιώσουν τους ανθρώπους που δικαζόντουσαν, για να μην ακουστεί ο λόγος τους για να στρέψουν τον κόσμο εναντίον τους. Θυμάμαι, όταν έκλεισα την απολογία μου, με τους στίχους του Παλαμά από τους «Πατέρες», μέσα σε ένα ιδιαίτερο κλίμα εκείνη την ημέρα, με πλησίασε ένας συγκατηγορούμενος και μου ψιθύρισε «γι΄ αυτό δεν μεταδώσανε τη δίκη».

Η απεργία πείνας σου (και όσα γέννησε στο δρόμο) υπήρξε γεγονός – σταθμός την περίοδο της πανδημίας. Το κίνημα συμπαράστασης ήταν συγκινητικό, τολμώ να πω συγκλονιστικό. Η κοινωνία έθετε το ζήτημα της ύπαρξης Κράτους Δικαίου με τον πιο έντονο τρόπο, κινούμενη από αλληλεγγύη σε έναν άνθρωπο που η δημόσια εικόνα του, ακόμη και κοντά 20 χρόνια μετά, αποτελεί έργο και δημιούργημα εν εξελίξει ξένων και ιθαγενών κέντρων εξουσίας. Πως βλέπεις εσύ, από τη μικρή έστω αυτή απόσταση πια, τα γεγονότα;

Καθηλωμένος στην απόλυτη απομόνωση της εντατικής σε ημιληθαργική κατάσταση, εγώ δεν ήμουν σε θέση να αντιλαμβάνομαι τις διαστάσεις αυτού του κινήματος. Χρειάστηκε να περάσει καιρός για να μπορώ να δω και να καταλάβω, να δω την έκταση των αντιδράσεων, να αναγνωρίσω στους δρόμους παλιές φυσιογνωμίες και καινούργια πρόσωπα, να δω δηλώσεις και ψηφίσματα, τους τόσους πολλούς ανθρώπους που υπόγραφαν απ’ όλον τον κόσμο. Δεν ήμουν σε θέση να δω και να νοιώσω αυτήν την πνοή, εκείνες τις ατελείωτες ώρες, τις μακριές μέρες, με τα ξαφνικά πυκνώματα και αραιώματα του χρόνου, που τον μετρούσαν οι εφιαλτικοί ήχοι από τα μηχανήματα της εντατικής, οι σιωπηλοί θάνατοι στα διπλανά κρεβάτια, τα περάσματα των γιατρών με τις διαρκείς πιέσεις τους, τις μικρές και μεγαλύτερες προδοσίες της δεοντολογίας τους, η ζεστή ματιά – όαση του νοσηλευτή, το ληθαργικό απότομο βύθισμα με την ολοένα και πιο αργή ανάδυση ξανά στην επιφάνεια, με την απόμακρη ήρεμη φωνή μέσα μου να μου λέει «εντάξει δεν ήταν η τελευταία…» και την υπομονετική απάντηση «αντέχω» στην ανόητη ερώτηση «τι κάνεις» που ηχούσε κάθε τόσο στ’ αυτιά μου.

Ένα ολόκληρο σύστημα μηχανορραφούσε εναντίον μου, φτιάχτηκε ένας φωτογραφικός νόμος για να μη μπορώ να μείνω στην αγροτική, με αναφορά στο όνομά μου, παράνομες αποφάσεις πάρθηκαν και δικαιολογηθήκαν με ψέματα και παράνομες υπογραφές εκ των υστέρων, προκλητικά ψεύδη για την μεταγωγή μου δήθεν στον Κορυδαλλό σερβιρίστηκαν στον κόσμο, μια ολόκληρη εκστρατεία οργανώθηκε σε βάρος μου, μέσα από τα ΜΜΕ. Όλη αυτή η πρόκληση, ότι για σένα δεν ισχύει κανένας νόμος, μόνον η καθαρή πρωτόγονη εκδίκηση, ότι είσαι στα χέρια μας τώρα, ότι θα σε εξοντώσουμε, όπως εμείς θέλουμε, έβαζε ξανά μπροστά το παλιό δίλημμα ή θα παραδοθείς, ή θα δεχτείς την πρόκληση για αγώνα ή θα παραδοθείς χωρίς αγώνα. Η επιλογή ήταν κατ’ αρχήν θέμα αξιοπρέπειας Ποτέ δεν ήταν ένα ζήτημα μιας απλής μεταγωγής και κανείς δεν το εξέλαβε έτσι. Γι’ αυτό κανείς δεν ρώταγε, όπως ρώταγε υποκριτικά το υπουργείο, «μα θα πεθάνει για μία μεταγωγή;», (ομολογούσαν έτσι ότι θα με αφήναν να πεθάνω για μια μεταγωγή). Είπα ότι αν είναι να γίνει έτσι, ας γίνει με τους δικούς μου όρους. Τουλάχιστον δεν θα χανόταν στη σιωπή της φυλακής ότι μηχανεύτηκαν σε βάρος μου , θα έβγαινε στο φώς. Και βγήκε.

Τόσο πολλοί και τόσο διαφορετικοί πολιτικά – ιδεολογικά άνθρωποι συμπαραστάθηκαν γιατί ένοιωσαν ότι τους αφορούσε αυτό που γινόταν. Ότι αυτή η υπόθεση δεν ήταν μόνο η εξαίρεση ενός ατόμου από κάποιο δικαίωμα, ήταν μια απειλή για τα δικαιώματα γενικότερα, μια προαναγγελία ολοένα και πιο γενικευμένης καταπάτησης των κανόνων και όταν ένα κράτος παραβιάζει τους κανόνες που το ίδιο έθεσε, είναι κάπου εκεί κοντά ο απόλυτος ολοκληρωτισμός. Επιπλέον τόσο πολλοί και τόσο διαφορετικοί άνθρωποι αντέδρασαν στο ύφος του ηγεμόνα που επιδείκνυαν μικροί και μεγάλοι επίδοξοι ηγεμόνες της κυβέρνησης, στο «αποφασίζουμε και διατάσσουμε», στην περιφρόνηση των αντιδράσεων, στην απεχθή αλαζονεία που εκπέμπει η επίδειξη της αυθαιρεσίας μιας δυναστείας «ελέω θεού» που θεωρεί αυτονόητο δικαίωμα να διατάσσει κατά βούληση, και απαιτεί να αναγνωρίζεται αυτό από τους υπηκόους σαν «φυσικό της δικαίωμα»

Υπήρχε μία καθεστωτική αλλαγή, που μπορεί να υπερβαίνει τα όρια της χώρας. Εδώ όμως, αυτά γίνονται με τον ελληνικό τρόπο. Από μία κυβέρνηση, που ο σκληρός πυρήνας της διαδραματίζει ισχυρό ρόλο στην οικονομική ζωή της χώρας, και ταυτόχρονα έχει οικογενειακή παράδοση στην οργάνωση της διαπλοκής ανάμεσα στην οικονομική και πολιτική εξουσία. 
Μία κυβέρνηση που εξειδικεύει τη διεθνή νεοφιλελεύθερη αναδιάρθρωση με τον δικό της τρόπο, με ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο. Οικονομικά επαναφέροντας βίαια τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα στις πηγές της, των Σικάγο μποις, του Πινοσέτ και της Θάτσερ, ανοίγοντας πλήρως στην ιδιωτική κερδοφορία την παιδεία, την υγεία, την κοινωνική ασφάλιση, το περιβάλλον, ξεπουλώντας τα πιο βασικά στρατηγικά δημόσια αγαθά, ισοπεδώνοντας δικαιώματα και εργασιακές σχέσεις. Πολιτικά, εφαρμόζοντας το ακροδεξιό δόγμα «νόμος και τάξη» για να μπορεί να υλοποιήσει απρόσκοπτα αυτήν την ατζέντα και να χτυπήσει την κοινωνική διαμαρτυρία που προβλέπουν ότι θα ενταθεί από την επίταση των κοινωνικών ανισοτήτων, την προέλαση της φτώχειας και την κατάρρευση του δημοσίου συστήματος υγείας. Και ιδεολογικά, για να επικρατήσουν οι νεοφιλελεύθερες ιδέες. 
Αλαζονεία, θρασύτητα, ιστορική αμάθεια και κοινωνική άγνοια μιας γενιάς ανακτορικού θερμοκηπίου που νομίζει ότι μπορεί να τελειώνει με τις «ελαττωματικές ιδέες» και τα «γερασμένα συνθήματα» της Αριστεράς, να αναμετρηθεί με αγωνιστικές μνήμες και βιώματα, και φαντασιώνεται ότι μπορεί να ξεμπερδέψει με την πάλη των τάξεων.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον η απεργία πείνας και το κίνημα που ξεκίνησε γύρω από αυτήν άνοιξαν έναν διάλογο με την κοινωνία. Έναν διάλογο μικρής εμβέλειας στην αρχή, καθώς τα ΜΜΕ τα τεθωρακισμένα του ιδεολογικού πολέμου επέβαλαν την ομερτά της σιωπής, ενώ τα τεθωρακισμένα της καταστολής επέβαλαν την σιδερένια φτέρνα του δόγματος «νόμος και τάξη».
Όμως, σιγά σιγά αυτός ο αγώνας πήρε άλλες διαστάσεις. Η καταστολή έφερε μαζικοποίηση. Συναντήθηκαν διαφορετικοί χώροι και διαφορετικά κινήματα στο δρόμο, το κίνημα αλληλεγγύης συναντήθηκε με το σπουδαστικό κίνημα, την διαμαρτυρία απέναντι στη δολοφονική διαχείριση της πανδημίας, ενοποιήθηκαν διαφορετικά αιτήματα πάνω στην ίδια κοινωνική βάση, ως κοινή απάντηση σ’ ένα συνολικό στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης . Ακόμη και συμβολικά το κέντρο της διαμαρτυρίας μετατοπίστηκε από τα Προπύλαια στο Σύνταγμα. Κάτι διαφορετικό γεννήθηκε.

Τα ίδια κέντρα επιδόθηκαν τότε εκ νέου στον αγώνα να σε διαχωρίζουν, να λασπολογούν και να ζητούν, κυνικά, ακόμη και το θάνατό σου. Παρουσίασαν ακόμη και την απόφασή σου να μας ακούσεις, και να ζήσεις, ως «ήττα» σου.

Λέει ο γέρο Μαρξ, σε μια επιστολή τον Κούγκελμαν, «θα ήταν πολύ πιο εύκολο να αναλαμβάνεις έναν αγώνα μόνο με την προϋπόθεση ότι υπάρχουν αλάθητα ευνοϊκές πιθανότητες επιτυχίας». Λοιπόν, το πρωί της 8ης Ιανουαρίου που άρχιζα την απεργία, με τελευταία μνήμη φαγητού το κέρασμα του Γιάννη την προηγούμενη μέρα στη γιορτή του, οι πιθανότητες, μόνον ευνοϊκές δεν ήταν. Ήταν οι γενικές συνθήκες της κατασταλτικής αντεπίθεσης, ήταν η Οικογένεια, ήταν οι ειδικές συνθήκες όλου του τοπικού συστήματος, (φυλακή, εισαγγελία, νοσοκομείο) που δεν αφήναν περιθώρια ελπίδας.

Οι πιέσεις ήταν ασφυκτικές. Τα δεκάδες τηλεφωνήματα κάθε μέρα και κάθε ώρα της μέρας, κυρίως από την εισαγγελέα και την ΓΓΑΠ, προς όλους όσους εμπλέκονταν στην υπόθεση, από τον διοικητή του νοσοκομείου μέχρι τους φρουρούς που ξεροστάλιαζαν στον διάδρομο ή στέκονταν αμήχανα μέσα στο θάλαμο της αυστηρά αποστειρωμένης εντατικής με τις μπότες, τη στολή και όλη την εξάρτηση. Και έφταναν σε τραγελαφικές καταστάσεις. Θυμάμαι μια μέρα έναν ένστολο που μπούκαρε μέσα στην εντατική χωρίς καμία προφύλαξη για να μεταφέρει, χωρίς ενδοιασμούς , σε έναν κατάπληκτο νοσηλευτή, που τον πέρναγε για γιατρό, την τελευταία εντολή της εισαγγελέως να μου δώσουν κρυφά κάποιο φάρμακο, ή τον φρουρό που πετάχτηκε όρθιος προσοχή, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες, για να απαντήσει στο τηλέφωνο στην εισαγγελέα επιβεβαιώνοντας αγχωμένος, «μάλιστα κυρία εισαγγελέα, και εγώ δεν καταλαβαίνω πως ο μέσος Έλληνας συμπαραστέκεται σε έναν τρομοκράτη»! 
Και καθώς οι μέρες περνούσαν, οι πιέσεις γινόντουσαν πιο ασφυκτικές. Οι αντιστάσεις των γιατρών δοκιμάζονταν, αν και κάποιοι ευθύς εξ αρχής είχαν δηλώσει ότι δεν θα πήγαιναν ενάντια στους νόμους του κράτους (και θα πήγαιναν ενάντια στους κώδικες της δικής τους δεοντολογίας). 
Καθώς οι δυνάμεις μου με εγκατέλειπαν και ενώ ο οργανισμός μου κανιβάλιζε ότι είχε απομείνει από το σώμα μου και έκλεινε έναν έναν τους διακόπτες, έβρισκα το μυαλό μου να ταξιδεύει νοερά σε αγαπημένα μέρη, να αποχαιρετά έναν-έναν τους αγαπημένους, να ψιθυρίζει τα τελευταία λόγια στο γιο μου, που έλιωνε κι αυτος σε μια παράλληλη, άτυπη κι αδήλωτη απεργία πείνας, ύστερα στο μισόφωτο της εντατικής υποδεχόμουν ήρεμα τα αγαπημένα χαμένα πρόσωπα που έρχονταν και περίμεναν σιωπηλά. Ένοιωθα ότι ήμουν έτοιμος να περάσω απέναντι.

Όμως, δεν θα με αφήναν να πεθάνω. Κατάλαβα κάποια στιγμή ότι θα μου στερούσαν το έσχατο δικαίωμα της απεργίας πείνας, το δικαίωμα να «φύγω». Ο γιατρός που κράδαινε απειλητικά από πάνω μου τους σωλήνες, περιμένοντας να κάνει διασωλήνωση ήταν μια μικρή μόνο επιβεβαίωση. Το σύστημα δεν μπορούσε να αντέξει έναν θάνατο. Μπορούσε όμως να διαχειριστεί με αγαλλίαση, μια σοβαρή ανήκεστη βλάβη, και το φάσμα του ανήκεστου σήμαινε ότι θα φόρτωνα στους δικούς μου έναν ανάπηρο και στο κίνημα, ένα σύμβολο – φυτό. Το βάρος της απόφασης ήταν αποκλειστικά δικό μου.

Ήταν ήττα η διακοπή της απεργίας; Θα ήταν νίκη ένα σώμα φυτό ή και ένας θάνατος; Ήταν μία μάχη που δεν κερδήθηκε στο αίτημά της. Νομίζω όμως, ότι κερδήθηκε αλλού. Έβγαλε στο φώς και ανάδειξε σε όλη της την έκταση την οργανωμένη παρανομία της κυβέρνησης, με στόχο ένα και μόνο πρόσωπο, προσωπικό της στόχο, εξευτέλισε τους εμπνευστές της, ταρακούνησε το σύστημα και άφησε υλικά για άλλους αγώνες και αυτό νομίζω ήταν σημαντικό. Ένα κράτος τα έβαλε με έναν ετοιμοθάνατο και επιστράτευσε όλα τα μέσα που είχε για να τον νικήσει. Το μέγεθος της σύγκρουσης φάνηκε στα θριαμβευτικά επινίκια του πρωθυπουργού που συνέχαιρε τον εαυτό του για την λαμπρή νίκη του κράτους απέναντι σε έναν ημιθανή απεργό πείνας, (όσο και στα σχόλια εκείνων των κάποιων «προοδευτικών» που σιγοντάριζαν τη χαρά του, πανηγυρίζοντας χαιρέκακα την υποχώρηση, από μια μάχη που αυτοί ποτέ δεν θα τόλμαγαν να δώσουν).

Ποιά είναι σήμερα η κατάσταση της υγείας σου; τι λένε οι γιατροί;

Ύστερα από 65 ημέρες απεργίας είχα απομείνει, όπως είπαν οι γιατροί ένας σάκος με κόκκαλα. Ύστερα από πολύμηνη πορεία αποκατάστασης, που είναι από μόνη της άλλη μια ιστορία σιωπηλής μικροψυχίας και εκδικητικότητας, η κατάσταση είναι πια η αναμενόμενη. Κάτι διασώθηκε, κάτι χάθηκε. Κάτι επανήλθε, κάτι δεν θα επανέλθει. Έτσι είναι, δεν παραπονιόμαστε γιατί «αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαίς, γι’ αυτά που τα’ χες και δεν τα’δωσες κλάψε», Παραμένω πολιτικός κρατούμενος και παραμένουν πάντα έγκυρα όλα τα μέσα πάλης που διαθέτει ένας πολιτικός κρατούμενος.

Από τον Εμφύλιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες αντιμετωπίζουν τη χώρα μας απλώς ως «χώρο» στον οποίο συμφέροντα, που πρέπει να υλοποιήσουν πάσῃ θυσία. Η πρεσβεία τους εμπλέκεται σε ζητήματα που συχνά δεν πάει ο νους, όπως το πανεπιστημιακό άσυλο (σύμφωνα με τις αποκαλύψεις των Wikileaks) ή το ζήτημα των δικαιωμάτων των πολιτικών κρατουμένων. Ταυτόχρονα, παρατηρούμε τη συνεχιζόμενη μετατροπή της χώρας σε ορμητήριο για τους πολέμους του ΝΑΤΟ. Μέχρι που βλέπεις πως μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα η υποταγή στους σχεδιασμούς τους;

Παρά τον σημαντικό ρόλο που παίζει η ΕΕ στον επικαθορισμό των εξελίξεων στη χώρα μας, δεν έπαψε να είναι, από το 1947, άτυπο προτεκτοράτο των ΗΠΑ και το πολιτικό της προσωπικό συμπεριφέρεται ως προσωπικό κάποιου κράτους μπανανίας, ταυτίζοντας τα προσωπικά τους συμφέροντα με τα συμφέροντα των ΗΠΑ, υποτάσσοντας τα συμφέροντα της χώρας στους στρατηγικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ. Δεν χρειάζονταν οι δημοσιεύσεις των Wikileaks για να μάθουμε ότι η Πρεσβεία είναι το ουσιαστικό κέντρο αποφάσεων, όμως επιβεβαιώσαμε άλλη μια φορά την χαμέρπεια των πολιτικών και πνευματικών ταγών της χώρας, που συνωστίζονται στα γραφεία του Πρέσβη και εκλιπαρούν για το μέλλον τους, αλληλοϋπονομεύονται και αλληλοκαρφώνονται. Υπάρχουν και άλλες αμερικανόδουλες κυβερνήσεις στον κόσμο, όμως οι δικές μας διεκδικούν επάξια το πρωτάθλημα. 
Ιδίως η σημερινή: ξεπέρασε όλες τις προηγούμενες με την πλήρη στράτευσή της στα πιο επικίνδυνα πολεμικά παιγνίδια των ΗΠΑ ( αλλά και του Ισραήλ στο οποίο παραχωρεί τις στρατιωτικές βάσεις). Δεν είναι μόνον ο υπουργός Άμυνας που με το εμφυλιοπολεμικό «Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας» ορκίστηκε ότι ο ελληνικός στρατός όπως μάτωσε για τις ΗΠΑ στο παρελθόν θα ματώσει και σήμερα. Δεν είναι λόγια ενός γραφικού ακροδεξιού γιατί και ο σοβαρός υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι συμμετέχουμε ενεργά στην εκστρατεία των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας με τις βάσεις (από την Αλεξανδρούπολη μέχρι το Ακτιο) , με το πολεμικό ναυτικό και με τις άλλες στρατιωτικές μας δυνάμεις. Άλλωστε με την τελευταία αποικιακή συμφωνία για τις βάσεις (τον Οκτώβριο του 2021) η κυβέρνηση παραχώρησε τα πάντα και για πάντα. Όλο το ελληνικό έδαφος όλες τις στρατιωτικές δομές, όλες οι υποδομές της χώρας έτσι που ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μπλίνκεν, να περιγράφει ωμά την Ελλάδα ως στρατηγικό κόμβο στο στρατηγικό σύστημα των ΗΠΑ. Δεν μας είπε βέβαια τι συνεπάγεται αυτό. Το είπε όμως, ο Ρώσος Πρέσβης στην Αθήνα, Αντρέι Μασλόφ: «Θα προκληθούν τα απαραίτητα ρωσικά στρατιωτικά αντίμετρα».

Πώς σκέφτεσαι τη ζωή σου σε 5-10 χρόνια;

Στη φυλακή δεν μπορεί να μην έχεις όνειρα, μικρά όνειρα που τα ξεσηκώνει μια σκέψη, μια ανάμνηση, μια μακρινή φωνή, κάτι πολύ μικρό κι ασήμαντο, το κελάηδημα του κατακίτρινου αποδημητικού, το κοκκινωπό φύλλο που έστειλε ο αέρας στο τσιμεντένιο προαύλιο, το φεγγάρι που αγκυλώθηκε στην ατσάλινη σερπαντίνα πάνω από τον τοίχο της φυλακής. Στα όνειρα μου όμως πιο μεγάλο είναι εκείνο το όνειρο ότι θα έρθει μια μέρα που θα κάνει ώστε να μπορεί ο καθένας μας να έχει δικαίωμα στα δικά του μικρά όνειρα και να μπορεί να ελπίζει ότι θα τα δει να γίνονται πραγματικότητα.


Πηγή: ThePressProject

Κυριακή 14 Μαρτίου 2021

Λήξη της Απεργίας Πείνας

 ΔΗΛΩΣΗ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑ

Η Αλληλεγγύη  είναι η ζωτική συνθήκη που μας ενώνει στους αγώνες. 

Ευχαριστώ τους φίλους και συντρόφους που  στάθηκαν αλληλέγγυοι . Ευχαριστώ όλους  τους προοδευτικούς ανθρώπους  για την συμπαράστασή τους, που δεν ήταν συμπαράσταση  σε ένα πρόσωπο, αλλά σε μια στιγμή αγώνα, απέναντι σε μια απάνθρωπη εξουσία .

Αλληλεγγύη και συμπαράσταση που  δείξανε  ότι  υπάρχουν  ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις  που αντιστέκονται  στην αυθαιρεσία, τη βία και τον αυταρχισμό.  Κι αυτό αποτελεί μια νέα ελπίδα.

Η  οικογένεια που κυβερνά  απόδειξε πόσο αδίστακτη είναι στον εξευτελισμό των νόμων και του Συντάγματος,  στην διαχείριση της δικαιοσύνης. Τους τα χαρίζω.

Τους κρίνει  ο κόσμος που κατεβαίνει στους δρόμους.  Αυτό που γίνεται εκεί έξω  είναι  πολύ πιο σημαντικό από αυτό για το οποίο ξεκίνησε.

Μπροστά στη δύναμη αυτών των αγώνων,  δηλώνω  απ’ τη μεριά μου ότι με την καρδιά και το μυαλό  είμαι κι εγώ εκεί,  ανάμεσά σας.

14  Μαρτίου 2021

( Η παραπάνω δήλωση  μας δόθηκε  σε τηλεφωνική επικοινωνία, σήμερα,  από τον Δημήτρη Κουφοντίνα,  από την Μονάδα εντατικής θεραπείας του Νοσοκομείου Λαμίας,  όπου νοσηλεύεται κρατούμενος.)

14/3/2021

Η Συνήγορος

Ιωάννα Κούρτοβικ

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

 ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΨΑΣ ξεκίνησε ο Δημήτρης Κουφοντίνας.

Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιλογικό: Να με θυμάστε

Νὰ μὲ θυμόσαστε - εἶπε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα

χωρὶς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σὲ πέτρες κι ἀγκάθια,

γιὰ νὰ σᾶς φέρω ψωμὶ καὶ νερὸ καὶ τριαντάφυλλα.Τὴν ὀμορφιὰ

Ποτές μου δὲν τὴν πρόδωσα. Ὅλο τὸ βιός μου τὸ μοίρασα δίκαια.

Μερτικὸ ἐγὼ δὲν κράτησα. Πάμπτωχος. Μ᾿ ἕνα κρινάκι τοῦ ἀγροῦ

τὶς πιὸ ἄγριες νύχτες μας φώτισα. Νὰ μὲ θυμᾶστε.

Καὶ συγχωρᾶτε μου αὐτὴ τὴν τελευταῖα μου θλίψη:

Θἄθελα

ἀκόμη μιὰ φορὰ μὲ τὸ λεπτὸ δρεπανάκι τοῦ φεγγαριοῦ νὰ θερίσω

ἕνα ὥριμο στάχυ. Νὰ σταθῶ στὸ κατώφλι, νὰ κοιτάω,

καὶ νὰ μασῶ σπυρὶ σπυρὶ τὸ στάρι μὲ τὰ μπροστινά μου δόντια

θαυμάζοντας κι εὐλογώντας τοῦτον τὸν κόσμο ποὺ ἀφήνω,

θαυμάζοντας κι Ἐκεῖνον ποὺ ἀνεβαίνει τὸ λόφο στὸ πάγχρυσο λιόγερμα. Δέστε:

Στὸ ἀριστερὸ μανίκι του ἔχει ἕνα πορφυρὸ τετράγωνο μπάλωμα. Αὐτὸ

δὲν διακρίνεται πολὺ καθαρά. Κι ἤθελα αὐτὸ προπάντων νὰ σᾶς δείξω.

Κι ἴσως γι᾿ αὐτὸ προπάντων θ᾿ ἄξιζε νὰ μὲ θυμᾶστε.

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2021

ΜέΡΑ25: H κυβέρνηση να πάψει να παραβιάζει τον σωφρονιστικό νόμο

Το ΜέΡΑ25 με ανακοίνωσή του «απαιτεί από την κυβέρνηση να πάψει να παραβιάζει τον σωφρονιστικό νόμο σε κάθε περίπτωση, συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης του Δημήτρη Κουφοντίνα».

 https://www.efsyn.gr/node/281666

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2021

Σε πολύ κρίσιμη καμπή η κατάσταση υγείας του Δ. Κουφοντίνα

 Η συνεχιζόμενη ασιτία, η προϊούσα νεφρική βλάβη και οι ηλεκτρολυτικές διαταραχές έχουν προκαλέσει βλάβες στη χολή και στο στομάχι, που εκδηλώνονται εδώ και ενάμιση 24ωρο με εμέτους, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να προσλάβει νερό. Η ενυδάτωσή του γίνεται πλέον αναγκαστικά με ορό.

https://www.efsyn.gr/node/281353

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2021

Ο Ετιέν Μπαλιμπάρ για την απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα

 Ένας από τους πιο επιδραστικούς Ευρωπαίους συγγραφείς διεθνώς ο Ετιέν Μπαλιμπάρ με δήλωση του εκφράζει την αλληλεγγύη του στην απεργία πείνας του κρατούμενου Δημήτρη Κουφοντίνα και ζητά να ικανοποιηθεί άμεσα το δίκαιο αίτημα του για τη μεταφορά του στις φυλακές Κορυδαλλού




Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2021

Υπογραφές αλληλεγγύης από Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Ινδία, ΗΠΑ

Stefanie Prezioso, Ελβετία – Βουλευτίνα στο Εθνικό Κοινοβούλιο της Ελβετίας, Ensemble à Gauche

Christine Poupin, Γαλλία - εκπρόσωπος  του γαλλικού NPA (Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος) -Γαλλία

Léon Crémieux, Γαλλία – Συνδικαλιστής του Solidaires Sud αεροπορικός τομέας, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του γαλλικού NPA

Dr. Manuel Kellner, Γερμανία – μέλος του συνδικάτου IG Metall και της οργάνωσης ISO-γερμανικό τμήμα της 4ης Διεθνούς

Eric Toussaint, Βέλγιο – CADTM (Επιτροπή για τη Διαγραφή των Χρεών του Τρίτου Κόσμου)

Catherine Samary, Γαλλία – οικονομολόγος

Pierre Rousset, Γαλλία – Europe solidaire sans frontières (ESSF)

Thomas Weyts, Βέλγιο – SAP - Antikapitalisten / Gauche anticapitaliste (Αντικαπιταλιστική Αριστερά)

Daniel Tanuro, Βέλγιο – Οικοσοσιαλιστής, Gauche anticapitaliste / SAP - Antikapitalisten

Juan Tortosa, Ελβετία – οργάνωση SolidaritéS

Dr. Joost. Kircz, Ολλανδία, σοσιαλιστής, μέλος Δ.Σ. του International Instutute for Research and Education    

Internationale Sozialistische Organisation (ISO), Deutschland/Germany (γερμανικό τμήμα της 4ης Διεθνούς)

Henning Kleeblatt, Έσση, Γερμανία

Jakob Schäfer, Γερμανία – μέλος της οργάνωσης ISO-γερμανικό τμήμα της 4ης Διεθνούς

Christoph Assheuer, Γερμανία – ψυχολόγος, συγγραφέας, Βερολίνο

Margrit Schiller, Γερμανία – πρώην πολιτική κρατούμενη

Habibe Sentürk, Γερμανία – φοιτητής

Mayarí Cantoni, Σουηδία – μέλος του “Espika FM”, Μάλμο

Stein Lillevolden, Δανία, κοινωνικός λειτουργός, Κοπενχάγη

Ian Parker, Ηνωμένο Βασίλειο – Anti-Capitalist Resistance, Μάντσετσερ

Vijay Prashad, Ινδία – Γενικός Διευθυντής Tricontinental: Institute for Social Research 

Non-Resident Senior Fellow, Chongyang Institute for Financial Studies

Renmin University of China.

Jeff Mackler, ΗΠΑ – Εθνικός Γραμματέας του Socialist Action ΗΠΑ και τέως αντιπρόεδρος του συνδικάτου American Federation of Teachers, Hayward Local 1424, California, ΗΠΑ

PLENARIA MEMORIA y JUSTICIA, Ουρουγουάη (Συνέλευση Μνήμη και Δικαιοσύνη: συλλογικότητα η οποία συγκροτήθηκε το 2000 από μέλη οικογενειών προσώπων εξαφανισμένων κατά τη διάρκεια της πολιτικοστρατιωτικής δικτατορίας, θύματα της κρατικής τρομοκρατίας, νεολαίους που συμμετείχαν σε εναλλακτικά μέσα ενημέρωσης, φεμινίστριες, φοιτητές και συνδικαλιστές. Λειτουργεί με τρόπο συνελευσιακό, οριζόντιο και αυτόνομο. Αιχμή της δραστηριότητάς της είναι η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το τρίπτυχο Αλήθεια-Δικαιοσύνη-Όχι στην ατιμωσία)

Jorge Zabalza, Ουρουγουάη – συνταξιούχος, πρώην πολιτικός κρατούμενος  ως μέλος του MLN-Τουπαμάρος

Irma Leites, Ουρουγουάη – μέλος της Συνέλευσης Μνήμη και Δικαιοσύνη (Plenaria Memoria y Justicia), πρώην πολιτική κρατούμενη ως μέλος του MLN-Τουπαμάρος

Veronika Engler, Ουρουγουάη – κοινωνική λειτουργός

Carlos Casares, Ουρουγουάη – συνταξιούχος γραφίστας, μέλος της συλλογικότητας Συμμετοχική Επικοινωνία από τον Νότιο Κώνο (Comunicación participativa desde el cono sur – COMCOSUR)

Cecilia Duffau, Ουρουγουάη – εκδότρια, τυπογράφος

Manuel Marx Menéndez (Marxito), Ουρουγουάη – συνταξιούχος σιδηρουργός, πρώην πολιτικός κρατούμενος  ως μέλος του MLN-Τουπαμάρος

Andrea Tommasino, Ουρουγουάη – δρ Περιβαλλοντικών Επιστημών 

Ramón Hernández, Ουρουγουάη – συνταξιούχος εκπαιδευτικός, ακτιβιστής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων

Sirio López Velasco, Βραζιλία – φιλόσοφος, συνταξιούχος καθηγητής πανεπιστημίου

Homar Garcés, Βενεζουέλα – συγγραφέας, αναλυτής

Carlos Gabetta, Αργεντινή – πρώην διευθυντής της έκδοσης Le Monde Diplomatique  Edición Cono Sur (ισπαν.)

Ismael Jalil, Αργεντινή – δικηγόρος, εκπρόσωπος Οργανισμών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στη Συνάντηση Μνήμη Αλήθεια και Δικαοσύνη (Encuentro Memoria Verdad y Justicia)

Matías Cremonte, Αργεντινή – αντιπρόεδρος της Λατινοαμερικανικής  Ένωσης Δικηγόρων Εργατικού Δικαίου (Asociación Latinoamericana de Abogados Laboralistas –ALAL)

Daniel De Santis, Αργεντική – συγγραφέας, δημοσιογράφος

Luis Brunetto, Αργεντινή – ιστορικός, δημοσιογράφος

Manuel Justo Gaggero, Αργεντική – δικηγόρος, δημοσιογράφος

Jorge Luis Ubertalli Ombrelli, Αργεντική – δημοσιογράφος, συγγραφέας

Edgardo Gonzalez, Αργεντική – δικηγόρος

Olegario Natividad Chamorro, Αργεντινή – συνταξιούχος μεταλλεργάτης, πρόεδρος του Κινήματος Ανέργων 19 Δεκέμβρη (Movimiento de trabajadores desocupados 19 de Diciembre)

Luis E. Sabini Fernández, Αργεντινή – συνταξιούχος εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος

Abel Bohoslavsky, Αργεντική – γιατρός, συγγραφέας

Carlos Bayona, Αργεντική – γιατρός

Emilio Alberto Grass, Αργεντική - αρχιτέκτονας

Μήνυμα αλληλεγγύης και από το κόμμα VENCEREMOS.


 Υπογραφές αλληλεγγύης από Ευρώπη, Λατινική Αμερική, Ινδία, ΗΠΑ

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2021

Για το νόμιμο, δίκαιο, λογικό και αυτονόητο αίτημα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

Στις 27 μέρες απεργία πείνας

Τοποθέτηση και απ' το επίσημο όργανο του ΚΚΕ: Κρίσιμη η κατάσταση του κρατούμενου απεργού πείνας

Μηνύματα αλληλεγγύης και αρθρογραφία και σε αμερικάνικο Τύπο: November 17th, 1973 and the Legacy of State Terror

Διεθνής αλληλεγγύη στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα: Solidarity with the hunger striker Dimitris Koufodinas!

Ενημέρωση από το ευρωπαϊκό βήμα Europe Solidaire Sans Frontières: Sign up statement (Greece): Solidarity with the hunger striker Dimitris Koufodinas!

Να σωθεί η ζωή του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα ζητούν με κείμενό τους δεκάδες γιατροί που υπερασπίζονται τα δικαιώματά του

 Εμείς οι γιατροί υπογράφουμε αυτό το κείμενο γιατί, όταν απειλείται η ζωή ενός ανθρώπου, δεν μπορούμε να σιωπήσουμε. Γιατί, όταν κινδυνεύει η ζωή ενός ανθρώπου, ακόμα κι ενός ανθρώπου που έχει αφαιρέσει τη ζωή άλλων ανθρώπων, εμείς δεν μπορούμε να πούμε: «Ας πεθάνει».

Γιατί κάθε φορά που έχουμε μπροστά μας ένα σώμα που κινδυνεύει δεν ξέρουμε τι πιστεύει και ούτε μας αφορά. Είναι ένα σώμα, μια ζωή ιερή και πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να σωθεί.

Γιατί για κάθε άνθρωπο που νοσηλεύουμε, πράττουμε με βάση την ιατρική μας συνείδηση και μόνον - όχι ανάλογα με τις πεποιθήσεις του» αναφέρουν στο κείμενο. 

Και συνεχίζουν: Το ίδιο ζητάμε και από την πολιτεία:

Να εφαρμόσει το νόμο που η ίδια ψήφισε για να σωθεί η ζωή του κρατούμενου απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα.

Να τον αντιμετωπίσει όπως ο νόμος ορίζει, χωρίς έκτακτες μεταγωγές και φωτογραφικές διατάξεις, χωρίς να τον εκδικείται για την ιδεολογία του.

Εάν το κράτος εφαρμόζει την πίστη του στο Σύνταγμα και τους νόμους πρέπει να αντιμετωπίσει τον συγκεκριμένο κρατούμενο όπως όλους, χωρίς ειδική δυσμενή μεταχείριση.

Η προσπάθεια ενοχοποίησης και στιγματισμού όσων υπερασπίζονται τα δικαιώματά του δεν μας πτοεί γιατί θεωρούμε πιο κρίσιμη την υπεράσπιση του κράτους δικαίου.

Οι υπογράφοντες

Αδαμόπουλος Δημήτρης, Οδοντίατρος

Αποστολάκου Ελένη, Εντατικολόγος ΕΣΥ

Αργύρης Χρήστος,  Επικουρικός Ακτινοδιαγνώστης, μέλος Γ.Σ. ΑΔΕΔΥ

Βαλάτας Βασίλης, Γαστρεντερολόγος ΕΣΥ

Βαρσαμής Αντώνιος, ειδικευόμενος ΨΝΑ

Βουτυράκος Παναγιώτης, Παιδοψυχίατρος

Γιακουμής Τάσος, Γενικός Γιατρός ΕΣΥ

Γιαννακόπουλος Ευστάθιος , Γενικός Γιατρός ΕΣΥ

Γούναρης Μόδης, Ψυχίατρος

Δημητρακόπουλος Στέλιος, Γενικός Γιατρός ΕΣΥ

Δημουλά Αικατερίνη, Παθολόγος- Εντατικολόγος ΕΣΥ

Δραγασάκη Μαρία, Γενική Γιατρός ΕΣΥ

Ευθυμιάδης Βαγγέλης, Γενικός Γιατρός ΕΣΥ

Ζδούκος Θεόδωρος, Γενικός Γιατρός ΕΣΥ

Θεοδωρόπουλος Ηλίας, Γενικός Γιατρός ΕΣΥ

Κακλαμάνης Νίκος, Νεφρολόγος ΕΣΥ

Καλαμήτσου Σεραφεία, Παιδίατρος-Εντατικολόγος ΕΣΥ

Καραβάς Αντώνης , Παθολόγος ΕΣΥ

Καραγιώργος Λάμπρος, Καρδιολόγος ΕΣΥ

Καράτζιου Χριστίνα, Ακτινολόγος ΕΣΥ

Καυκάλα Χρυσάνθη, Γενικός Γιατρός ΕΣΥ

Κολοκούρης Κώστας, Ακτινολόγος ΕΣΥ

Κολπονδίνος Διονύσιος, Παθολόγος ΕΣΥ

Κομνής Θανάσης, Οδοντίατρος 

Κοσμοπούλου Όλγα, Παθολόγος ΕΣΥ

Κούτρας Ιωάννης, Ακτινολόγος ΕΣΥ

Κουτσοπούλου Εμμυ, γιατρός ΟΚΑΝΑ

Κυδώνα Χριστίνα, Παθολόγος ΕΣΥ

Λιοδάκης Ανδρέας, Ωτορινολαρυγγολόγος

Μαντζιάρης Κωστής, Οδοντίατρος

Ματσούκα Χάρις, Αιματολόγος ΕΣΥ

Μπέλλα Ελένη, γιατρός ΕΟΔΥ

Μποτσάκης Κωνσταντίνος, Χειρουργός

Νταουντάκη Ειρήνη, Νεφρολόγος ΕΣΥ

Ξυδάκη Κατερίνα, Παθολόγος ΕΣΥ

Οταπασίδου Σταυρούλα, Καρδιολόγος ΕΣΥ

Παναγιωταράκου Μερόπη, Εντατικολόγος ΕΣΥ

Παπαγκίκα Κατερίνα, Συν/χοςΚυτταρολόγος ΕΣΥ

Παπαλιός Δημήτρης, Ουρολόγος

Παπανικολάου Παναγιώτης, Νευροχειρουργός ΕΣΥ, Γενικός Γραμματέας  ΟΕΝΓΕ

Πάχου Ελλη, Ψυχίατρος

Πετρουλάκης Βασίλης, Ορθοπεδικός ΕΣΥ

Ράπτης Γιάννης, Γενικός Γιατρός

Ρίζος Μιχάλης, Εντατικολόγος ΕΣΥ, μέλος  Εκτελεστικής Γραμματείας ΑΔΕΔΥ

Σαριδάκης Ιωάννης, Ακτινολόγος ΕΣΥ

Σουνδουλουνάκη Στέλλα, Εντατικολόγος ΕΣΥ

Σταμπουλή Αφροδίτη, Γυναικολόγος

Τζαβάρα Ειρήνη, ειδικευόμενη Παιδίατρος

Τοσονίδου Δέσποινα, Ακτινολόγος  ΕΣΥ, μέλος Ε.Γ. ΟΕΝΓΕ

Τριανταφυλλίδου Ευγενία, Εντατικολόγος ΕΣΥ

Τσάγια Ελένη, Οδοντίατρος

Τσάπας Βασίλης, Εντατικολόγος ΕΣΥ

Τσιμενίδου Σοφία, Οδοντίατρος

Τσιρογιάννης Γιάννης, Ψυχίατρος

Φαλάρα Αρετή, Αναισθησιολόγος ΕΣΥ

Φαράντος Χαράλαμπος, Χειρουργός ΕΣΥ

Φέστας Θόδωρος, Οδοντίατρος ΕΣΥ

Φραγκάκης Μανώλης, Παθολόγος 

Χαμόδρακα Ευτυχία, Καρδιολόγος ΕΣΥ

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2021

Στήριξη στο δίκαιο αίτημα της απεργία πείνας

ΑΥΓΗ: Παρέμβαση 15 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ - «Η Δημοκρατία δεν εκδικείται»

Μέρα 25: Κατά παράβαση του σωφρονιστικού κώδικα η μεταγωγή του Κουφοντίνα

ΝΑΡ: Να σταματήσει τώρα η εκδικητική αντιδημοκρατική πολιτική κατά του Δ. Κουφοντίνα

ΛΑΕ: Να ικανοποιηθούν τα αιτήματα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα

ΠΕΝΕΝ: Ψήφισμα: Δίκαιο το αίτημα του Δ. Κουφοντίνα

Υπογραφές στήριξης από δικηγόρους και νομικούς

 Το δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα στηρίζουν οι δικηγόροι και νομικοί:

    . Παναγιώτης Αντωνίου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Δημήτρης Βαρελτζής, Δικηγόρος Αθηνών

    . Βενήρα Βραζιτούλη , Δικηγόρος Αθηνών

    . Γιώργος Βλάχος, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αθανάσιος Γεωργόπουλος, Δικηγόρος ΔΣ Αθηνών

    . Σταυρούλα (Βούλα) Γιαννακοπούλου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ευάγγελος Κ. Γιοσμάς, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αναστασία Γκόνη - Καραμπότσου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Κώστας Γούσης, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Μαρίνα Δαλιάνη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αλεξάνδρα Δήμου, Δικηγόρος Σύρου

    . Αικατερίνη-Χρυσάνθη Ζαχάρωφ, Δικηγόρος Αθηνών

    . Γιώργος Δ. Ζήσης, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αλέκα Ζορμπαλά, Δικηγόρος Αθηνών

    . Κατερίνα Ζουρτσάνου, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών

    . Ιωάννης Καμμένος, Δικηγόρος Αγρινίου

    . Θανάσης Καμπαγιάννης, μέλος ΔΣ του ΔΣΑ, Δικηγόρος Αθηνών

    . Βασιλική Κατσιαμπούρα, δικηγόρος  ΔΣ Αθηνών

    . Νικολέτα Καψή, Γραμματέας της Αγωνιστικής Πανελλαδικής Ένωσης Δικηγόρων, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ζήσης Κλεισιάρης, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Παναγιώτης Κολοβός, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ευαγγελία Κοντάκη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ευγενία Κουνιάκη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Χαράλαμπος Κουρουνδής, μέλος ΔΣ του ΔΣΘ, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Κωνσταντίνος Κουρτζής, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ιωάννα Κυμάκη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Χάρης Λαδής, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Αντωνία Λεγάκη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Δήμητρα Λιναρδάκη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Γιώργος Λογοθέτης, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Παναγιώτα Μασουρίδου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αναστασία Ματσούκα, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αθανάσιος Μαυρούλης, Δικηγόρος Αθηνών

    . Όλγα Μοσχοχωρίτου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Έφη Μουγκαράκη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Κωνσταντίνος Μουχλιανίτης, Δικηγόρος Αθηνών

    . Χρήστος Μπακέλας, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Γιώργος Μπίκος, Δικηγόρος Αθηνών

    . Γιάννης Μυκονιάτης, Δικηγόρος Αθηνών

    . Γεώργιος Ν. Ξαφούλης, Επίτιμος Δικηγόρος Λάρισας

    . Αλέξανδρος Παπαδάκης, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών

    . Κώστας Παπαδάκης, τ.μέλος ΔΣ του ΔΣΑ, Δικηγόρος Αθηνών

    . Γεωργία Παλαιολόγου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Κατερίνα Παπαντωνίου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Άννυ Παπαρρούσου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Μαρία Γ.Παρέντη, Νομικός

    . Θανάσης Παπάς, Δικηγόρος Αθηνών

    . Βασίλης Παπαστεργίου, μέλος ΔΣ του ΔΣΑ, Δικηγόρος Αθηνών

    . Πατρίκιος Πατρικουνάκος, Δικηγόρος Αθηνών

    . Στέλλα Πατρώνα, Δικηγόρος Πειραιά

    . Χρυσούλα Πετσιμέρη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Βικτώρια Πλατή, Δικηγόρος Αθηνών

    . Γιάννης Ραχιώτης, Δικηγόρος Αθηνών

    . Κορίνα Ρεπούση, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ιωάννα Ρίζου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Κατερίνα Ρουσουνέλου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ταξιάρχης Σαραντόπουλος, Δικηγόρος Αθηνών

    . Δημήτρης Σαραφιανός, τ.μέλος ΔΣ του ΔΣΑ, Δικηγόρος Αθηνών

    . Χριστίνα Σβανά, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Ιωάννα Σιούπουλη, Δικηγόρων ΔΣ Αθηνών

    . Αρετή Σκουνάκη, μέλος ΔΣ του ΔΣΘ, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Χρήστος Σοφός, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών

    . Δήμητρα Σταυρομήτρου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ειρήνη Στεργιοπούλου, Δικηγόρος Αθηνών

    . Πόλυς Τακόπουλος, Δικηγόρος Αθηνών

    . Ευθυμία Τελλή, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Γιώργος Τζαμαντάνης, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Σπύρος Τζουανόπουλος, Δικηγόρος Αθηνών

    . Μαρία Τζώρτζη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Βαγγέλης Τριμπόνιας, Δικηγόρος Αθηνών

    . Στάθης Χατζόπουλος, Δικηγόρος Αθηνών

    . Άγγελος Φελεσάκης, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Μαρία Χ. Φίλη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αικατερίνη Φώτη Δικηγόρος Αθηνών

    . Αλεξάνδρα Φώτη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Χρυσάνθη Χατζηδημητρίου, Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών

    . Απόστολος Χατζηκαπετάνης, Δικηγόρος Θεσσαλονίκης

    . Σωτηρία Χριστούλη, Δικηγόρος Αθηνών

    . Αντώνης Ψάλτης, Δικηγορικός Σύλλογος Λάρισας»

Υπογραφές στήριξης από Πανεπιστημιακούς

Το δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα στηρίζουν οι πανεπιστημιακοί:

Αγγελόπουλος Βένιος, Ομότιμος Καθηγητής, ΕΜΠ

Αλεξόπουλος Απόστολος, Ομότιμος Καθηγητής, ΕΚΠΑ

Ανδρουλάκης Γιώργος, Αναπλ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών

Ασημόπουλος Στέφανος, Επίκ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Βαν Μπουσχότεν Ρίκη, Ομότιμη Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Γαρύφαλλος Αλέξανδρος, Καθηγητής, ΑΠΘ

Γεωργούλας Στράτος, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Γιαννέλος Λεγαντής, ΕΔΙΠ, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Γρόλλιος Γιώργος, Καθηγητής, ΑΠΘ

Γυιόκα Λία, Επίκ. Καθηγήτρια, ΑΠΘ

Ζορμπαλά Τίνα, Επίκ. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Θεοτοκάς Νίκος, Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Καλλέργης Δημήτρης, Λέκτορας, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής

Καραγιαννίδης Μπάμπης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Καρακατσάνη Δέσποινα, Αναπλ. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Καρασαββίδης Ηλίας, Επίκ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Κάργας Γιώργος, Καθηγητής, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας

Κατσανεβάκη Ζαμπία, ΕΔΙΠ, ΕΜΠ

Κατσαρδή Βανέσς, Επίκ. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Καψάλης Απόστολος, Διδάσκων, Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου

Κιουπκιολής Αλέξανδρος, Αναπλ. Καθηγητής, ΑΠΘ

Κοσματόπουλος Νικόλας, Επίκ. Καθηγητής, Αμερικάνικο Πανεπιστήμιο Βηρυτού

Κουζής Γιάννης, Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Κουκουτσάκη Αφροδίτη, Επίκ. Καθηγήτρια, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Κουμαριανός Βαγγέλης, Διδάσκων, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Κουράκης Τάσος, Αναπλ. Καθηγητής, ΑΠΘ

Κουραχάνης Νίκος, Επίκ. Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Κουτσούρης Αλέκος, Καθηγητής, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας

Λάμψας Πέτρος, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Μάγος Κώστας, Αναπλ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Μαΐστρος Γιάνης, Επικ. Καθηγητής, ΕΜΠ

Μανωλίδης Κώστας, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Μαρούδας Λεωνίδας, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Πατρών

Μητσοπούλου Χρυσούλα, ΕΔΙΠ, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Μπάρκας Νίκος, Καθηγητής, Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης

Μπασιούκας Κώστας, Αναπλ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Μπένος Αλέξης, Καθηγητής, ΑΠΘ

Μπίμπου Άννα, Καθηγήτρια, ΑΠΘ

Μυλόπουλος Νικήτας, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Ναξάκης Χάρης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Πανταζής Βασίλης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Παπαδοπούλου Μαρία, Αναπλ. Καθηγήτρια, ΑΠΘ

Παπαηλία Πηνελόπη, Αναπλ. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Παπαρούση Μαρίτα, Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Πατέλης Δημήτρης, Αναπλ. Καθηγητής, Πολυτεχνείο Κρήτης

Παυλίδης Περικλής, Αναπλ. Καθηγητής, ΑΠΘ

Πεχτελίδης Γιάννης, Αναπλ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Πισσίας Βαγγέλης, Ομότιμος Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής

Πολίτης Τάκης, Αναπλ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Πορτάλιου Ελένη, Ομότιμη Καθηγήτρια, ΕΜΠ

Ρήγος Άλκης, Ομότιμος Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ρούσσης Γιώργος, Ομότιμος Καθηγητής, Πάντειο Πανεπιστήμιο

Σαπουνάκης Άρης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Σειρηνίδου Βάσω, Επίκ. Καθηγήτρια, ΕΚΠΑ

Σκαλκώτος Χρήστος, Επίκ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Σπαθής Μάκης, Ομότιμος Καθηγητής, ΕΜΠ

Στυλιανού Άρης, Αναπλ. Καθηγητής, ΑΠΘ

Σωτήρης Παναγιώτης, Διδάσκων, Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο

Τομπάζος Σταύρος, Αναπλ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Κύπρου

Τουλούμη Γιώτα, Καθηγήτρια, ΕΚΠΑ

Τριανταφυλλίδης Τριαντάφυλλος, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Τσιάκαλος Γιώργος, Ομότιμος Καθηγητής, ΑΠΘ

Τσόκογλου Αγγελική, Αναπλ. Καθηγήτρια, ΕΚΠΑ

Τσουβαλά Μαρία, Επίκ. Καθηγήτρια, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Τσουκαλά Αναστασία, Αναπλ. Καθηγήτρια, Université Paris-Saclay

Χανιωτάκης Νίκος, Αναπλ. Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Χατζηκυριάκου Κώστας, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

Ψημίτης Μιχάλης, Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Υπογραφές στήριξης καλλιτεχνών και διανοούμενων

Το δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα στηρίζουν οι καλλιτέχνες και διανοούμενοι:

Γιάννης Αγγελάκας - μουσικός

Μάρω Δούκα συγγραφέας

Βασίλης Σπυρόπουλος - μουσικός

Μήτσος Πουλικάκος – τραγουδοποιός, μουσικός

Πάνος Σείκιλος - μουσικός, blogger

Σάββας Στρούμπος, σκηνοθέτης

Νίκος Κατσιαούνης, εκδότης

Γιώργος Μερτίκας, συγγραφέας-μεταφραστής

Στράτος Ιωαννίδης, μεταφραστής

Σάββας Μιχαήλ, συγγραφέας

Κατερίνα Μάτσα, ψυχίατρος

Τέση Λαζαράτου - ψυχοθεραπεύτρια

Γιώργος Λιερός - συγγραφέας, κτηνίατρος

Τάσος Κωστόπουλος - δημοσιογράφος, ιστορικός

Παύλος Κατσιβέλης - μουσικός

Φώτης Τερζάκης συγγραφέας

Βασιλική Τζεβελέκου δημοσιογράφος

Κομπότης Νικόλαος Φυσικός

Λαμπρινή Θωμά, δημοσιογράφος

Νικόλας Κοσματόπουλος, πανεπιστημιακός δάσκαλος.

Αλέξανδρος Βούλγαρης σκηνοθέτης-μουσικός

Νίκος Πολίτης, συγγραφέας - ιστορικός

Μαρία Τσίρου Εκπαιδευτικός

Νίκος Ντάλας – ηθοποιός

Ντόρα Χρυσικού – ηθοποιός

Πασχάλης Παπατσαρούχας – ηθοποιός

Σήφης Πολυζωίδης – ηθοποιός

Γιώργος Μακρής – σεναριογράφος, ηθοποιός

Ελένη Ευθυμίου – σκηνοθέτης, ηθοποιός

Δημήτρης Παπασταμάτης – σκηνοθέτης

Ερρίκος Μηλιάρης – ηθοποιός

Χάρης Τζωρτζάκης – ηθοποιός

Έκτορας Λιάτσος – ηθοποιός

Δημήτρης Ζάχος – σκηνοθέτης

Δημήτρης Ραφαήλος – ηθοποιός

Κώστας Παπακωνσταντίνου – σκηνοθέτης, ηθοποιός

Κωνσταντίνος Μωραϊτης – ηθοποιός

Ελισσαίος Βλάχος – ηθοποιός

Νέλη Μποφίλιου – ηθοποιός

Αλέξης Καλοφωλιάς – μουσικός, μεταφραστής

Δήλωση του μουσικού Σπύρου Γραμμένου:

Το θέμα είναι αν ένας κρατούμενος που έχει δικαστεί και τιμωρηθεί μπορεί να έχει τα συνταγματικά δικαιώματά του, ή μπορεί η κάθε κυβέρνηση να του φέρεται εκδικητικά.

Δεν είναι αν είμαστε ή υπέρ της τρομοκρατίας ή όχι, όπως προσπαθούν διάφοροι να το πουλήσουν στο ευρύ κοινό και να διχάσουν την κοινωνία.

Αλληλεγγύη στον Δημήτρη Κουφοντίνα

Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2021

Απεργία πείνας ξεκίνησε ο Δημήτρης Κουφοντίνας

 Δήλωση έναρξης απεργίας πείνας

Το έγγραφο του υπουργείου που μου γνωστοποιήθηκε χθες αποκαλύπτει την πρωτοφανή του μεθόδευση απέναντί μου, καθώς σύμφωνα με αυτό στη μιάμιση ώρα που διήρκεσε η μεταγωγή μου από την Κασσαβέτεια στον Δομοκό, όπου και όπως απαιτούσε η εγχώρια Φαμίλια, φαίνεται ότι μετάχθηκα και στον Κορυδαλλό, για να φαίνεται ότι τηρήθηκε αυτό που απαιτούσε ο φωτογραφικός νόμος για τις αγροτικές, που έφτιαξαν για να με εκτοπίσουν από αυτές.

Πλήρης εξευτελισμός του κράτους δικαίου, για το οποίο φλυαρούν, πλήρες κουρέλιασμα των ίδιων τους των νόμων. Ομως δεν πρόκειται μόνο για μεθόδευση εξόντωσης ενός πολιτικού κρατούμενου. Ούτε απλά για το χάιδεμα της πιο ακροδεξιάς της τάσης, από μια ολοένα και πιο ακροδεξιά κυβέρνηση. Πρόκειται για την προσπάθεια να συντρίψουν ένα πρόσωπο, όχι γι’ αυτό που είναι, αλλά για αυτό που σηματοδοτεί, με την άρνησή του να υποκύψει στις αφόρητες πιέσεις που το σύστημα του ασκεί, όπως ζητούσαν επίμονα και πρόσφατα στη Βουλή οι εκπρόσωποι της οικογένειας και ο εκλεκτός της Πρεσβείας.

Μετά τα όσα απροκάλυπτα γίνονται και όσα κυνικά αποκαλύπτονται στον πόλεμο εναντίον μου, η απεργία πείνας αποτελεί πια ζήτημα προσωπικής συνέπειας και ατομικής αξιοπρέπειας.

Αφού επιμένουν στο νόμο που τόσο προκλητικά μηχανεύτηκαν, οφείλουν να τον εφαρμόσουν, τουλάχιστον αυτόν, και να με ξαναφέρουν στο υπόγειο του Κορυδαλλού, στην ειδική πτέρυγα που έκτισε ο ίδιος ο υπουργός της καταστολής, ο Μ. Χρυσοχοίδης, για να θάψει τη 17Ν, και όπου πέρασα τα 16 από τα 18 χρόνια που είμαι στη φυλακή.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΦΟΝΤΙΝΑΣ

Φυλακές Δομοκού

8 Ιανουαρίου 2021

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2021

Χουντικού τύπου η απόφαση μεταγωγής Κουφοντίνα στον Δομοκό

Το παραπάνω πρωτοφανές έγγραφο, υπογεγραμμένο από την περιβόητη πλέον γενική γραμματέα Αντεγκληματικής Πολιτικής Σοφία Νικολάου, έλαβε σήμερα (κι ας φέρει ημερομηνία 31.12.2020) ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ως απάντηση στην αίτησή του να του παραδοθεί αντίγραφο της απόφασης με την οποία μετήχθη από τις αγροτικές φυλακές της Κασσαβέτειας στη φυλακή Δομοκού.

Σημειώνουμε:

  1. Η Νικολάου αρνείται να παραδώσει στον Δ. Κουφοντίνα αντίγραφα των εγγράφων που τον αφορούν, επικαλούμενη «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα άλλων κρατουμένων»! Αυτό ξεπερνά κάθε έννοια πρόκλησης και κυβερνητικού τσαμπουκά. Εχουμε πάρει δεκάδες δημόσια έγγραφα (όπως και άλλοι πολίτες), τα οποία απλώς έχουν σβησμένα τα ονόματα και τα υπόλοιπα προσωπικά δεδομένα, είτε αυτά αφορούν δημόσιους υπάλληλους (π.χ. δικαστές) είτε πολίτες. Ο Δ. Κουφοντίνας, επιπροσθέτως, έχει ατομικό έννομο συμφέρον και ουδείς δικαιούται να του αρνηθεί τη χορήγηση αντιγράφων δημόσιων εγγράφων που τον αφορούν. Είτε θα του χορηγήσουν αποσπάσματα των εγγράφων που αφορούν την υπόθεσή του, είτε θα του χορηγήσουν ολόκληρα τα έγγραφα, σβήνοντας τα προσωπικά στοιχεία άλλων κρατούμενων που αναφέρονται σ’ αυτά.
  2. Η Νικολάου αναφέρει ότι η Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών «αποφάσισε και την επαναμεταγωγή κρατουμένων από το ΕΑΚΚΝ Κασσαβέτειας στα Καταστήματα Κράτησης από τα οποία είχαν μεταχθεί», στο πλαίσιο εφαρμογής του πρόσφατου «νόμου Κουφοντίνα» ( Ν. 4760/2020). Είναι ο νόμος που για να προωθήσει την εκδικητική συμπεριφορά σε βάρος του Δ. Κουφοντίνα, επέκτεινε τις εκδικητικές διατάξεις για τις άδειες και τις αγροτικές φυλακές και σε άλλους κρατούμενους.
  3. Ως εδώ καλά. Ας πούμε ότι εφάρμοσαν το νόμο που ψήφισε η Βουλή. Η Νικολάου, όμως, συνεχίζει γράφοντας: «Ο αιτών και άλλοι κρατούμενοι, οι οποίοι είχαν μεταχθεί από το Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού, επαναμετήχθησαν σε αυτό»! Πρόκειται, φυσικά, για ψέμα. Τον Κουφοντίνα ούτε έξω από τον Κορυδαλλό δεν τον πέρασαν. Δε χρειαζόταν, άλλωστε: ο Δομοκός είναι στο ενδιάμεσο της διαδρομής Βόλος-Αθήνα.
  4. Γιατί δεν επαναμετήχθη στον Κορυδαλλό ο Δ. Κουφοντίνας, όπως προβλέπει ο νόμος και όπως αποφάσισε η ΚΕΜ; Ιδού η εξήγηση της Νικολάου: «Στη συνέχεια ακολούθησε άμεσα απόφαση έκτακτης μεταγωγής τους από το Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού σε άλλα Καταστήματα Κράτησης, για λόγους δημόσιας τάξης, ασφάλειας και εύρυθμης λειτουργίας, στο πλαίσιο των μέτρων τα οποία ελήφθησαν λαμβάνοντας υπόψη την επικρατούσα επιδημιολογική κατάσταση, για την αποφυγή διάδοσης του κορονοϊού στο Κατάστημα αυτό».

Οι εικονικές μεταγωγές συνεχίζονται. Μετά την ανύπαρκτη επαναμεταγωγή στον Κορυδαλλό, έχουμε μια επίσης ανύπαρκτη μεταγωγή από τον Κορυδαλλό! Ποιος την αποφάσισε; Οχι η ΚΕΜ, αλλά η Νικολάου! Η οποία δεν έχει τέτοιο δικαίωμα από τον Σωφρονιστικό Κώδικα. Μεταγωγές αποφασίζει μόνον η ΚΕΜ και ο γενικός γραμματέας σε εξαιρετικές περιπτώσεις, με άμεση όμως έγκριση της απόφασής του από την ΚΕΜ. Πρόκειται για μια παράνομη διαδικασία και γι’ αυτό η Νικολάου αρνήθηκε να δώσει στον Δ. Κουφοντίνα αντίγραφα των εγγράφων που αφορούν τη μεταγωγή του από την Κασσαβέτεια στον Δομοκό.

Αν για την ανύπαρκτη επαναμεταγωγή στον Κορυδαλλό γίνεται επίκληση νομικής διάταξης (άρθρο 3 Ν. 4760/2020), για την ανύπαρκτη μεταγωγή από τον Κορυδαλλό στον Δομοκό δεν υπάρχει επίκληση καμιάς νομικής βάσης, ούτε σκεπτικό, σαφής αιτιολογία όπως απαιτείται. Υπάρχει μόνο επίκληση αόριστων λόγων «δημόσιας τάξης, ασφάλειας και εύρυθμης λειτουργίας» λόγω κοροναϊού! Τι δουλειά έχει ο κοροναϊός με τη δημόσια τάξη και ασφάλεια; Καμία. Γιατί υπάρχει ανάγκη αποφυγής διάδοσης του κοροναϊού ειδικά στον Κορυδαλλό και όχι και στον Δομοκό;

Ο Κουφοντίνας, όταν μετήχθη στον Δομοκό, υποβλήθηκε σε μοριακό τεστ, έμεινε σε καραντίνα μέχρι να βγει το αποτέλεσμα και όταν αυτό έφτασε (μετά από δυο μέρες) και ήταν αρνητικό, τοποθετήθηκε κανονικά σε πτέρυγα. Γιατί δεν μπορούσε να γίνει το ίδιο στον Κορυδαλλό, ειδικά στην υπόγεια έκτη πτέρυγα, όπου ο Κουφοντίνας πέρασε 16 χρόνια φυλάκισης;

Επειδή απευθυνόμαστε σε νοήμονες ανθρώπους, δε χρειάζεται να συνεχίσουμε με παρόμοια ερωτήματα. Είναι προφανές τι συμβαίνει. Με λογική και μεθοδολογία «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», η Νικολάου και ο πολιτικός της προϊστάμενος Χρυσοχοΐδης κουρελιάζουν ακόμα και το δικό τους πρόσφατο νόμο, στέλνοντας τον Δημήτρη Κουφοντίνα στον Δομοκό και όχι στον Κορυδαλλό. Για να είναι μακριά από την οικογένειά του, για να κρατείται σε κελί ελάχιστων τετραγωνικών μαζί με άλλους δύο κρατούμενους, κατά παράβαση όσων ισχύουν εδώ και δεκαετίες για τους καταδικασμένους σε ισόβια. Και για να ξαναδημιουργηθεί η φυλακή τύπου Γ’ άτυπα (και μετά ξανά με τη βούλα του νόμου, όπως περιμένει ο διευθυντής της φυλακής, που είπε στον Κουφοντίνα… να κάνει υπομονή μέχρι να ξαναγίνει η φυλακή τύπου Γ’ και να κρατείται σε κελί μόνος του).

Είναι προφανές ότι ο κοροναϊός είναι πρόσχημα. Αλλωστε, η Νικολάου και η κυβέρνηση την οποία υπηρετεί δεν έδειξαν κανένα ενδιαφέρον για τους κρατούμενους, με αποτέλεσμα ο κοροναϊός να σαρώσει τις φυλακές και να έχουμε ακόμα και νεκρούς κρατούμενους. Θυμήθηκαν τον κοροναϊό μόνο για να μην επαναμεταχθεί ειδικά ο Κουφοντίνας στον Κορυδαλλό, όπου μετήχθησαν τις ίδιες μέρες άλλοι κρατούμενοι (π.χ. οι δύο κατηγορούμενοι για την υπόθεση κατασκοπίας μετήχθησαν από τη Ρόδο στον Κορυδαλλό).

Ο ίδιος ο Δημήτρης Κουφοντίνας μίλησε για «απλή, καθαρή, πρωτόγονη εκδίκηση. Ξεκαθάρισμα λογαριασμών τύπου σικελικής φαμίλιας. Εκδίκηση σ’ αυτόν που αρνείται να υπογράψει δήλωση μετάνοιας». Το θέμα δεν είναι να του δώσουμε δίκιο (ποιος θα μπορούσε να του το αρνηθεί;), αλλά να δημιουργήσουμε τους όρους αυτό το δίκιο να γίνει πράξη, με την ανατροπή του μεσαιωνικού καθεστώτος εξαίρεσης.

Αυτό δεν αφορά μόνο τους επαναστάτες, αλλά αφορά εξίσου τους εραστές της αστικής δημοκρατίας, όλους όσους μιλούν για νομικό πολιτισμό και εγγυήσεις δικαίου. Δυστυχώς, δεν ακούσαμε κανέναν τους να εξεγείρεται ενόψει αυτής της εκδικητικής συμπεριφοράς, ενόψει της καταπάτησης του ίδιου του νόμου και των όποιων εγγυήσεων αυτός αναγνωρίζει σε κάθε κρατούμενο. Γι’ αυτό ρωτάμε: θα ανεχτείτε την εξοντωτική-εκδικητική συμπεριφορά του κράτους σε βάρος ενός κρατούμενου; Θα ανεχτείτε τη λειτουργία ενός καθεστώτος εξαίρεσης σε βάρος του συγκεκριμένου κρατούμενου;

Εμείς δεν το ανεχόμαστε!


Αναδημοσιεύτηκε από:

Eksegersi.gr