Ανάξιος όποιος δεν μπορεί

μέσ’ στο σεισμό, το χαλασμό

κάστρο τη γνώμη του να στήσει

και καρτερεί

και λέει: να ιδώ. Και δεν μπορεί

κι αργοσαλεύει του η ψυχή

σαν το κυπαρίσσι.

Ανάξιος κι όποιος συλλογιέται

και μέσ’ του λογισμού του κλειέται

τη φυλακή

και πότ’ εδώ τραβιέται

και πότ’ εκεί.

Ανάξιος όποιος ξάφνου ακούει

το προσκλητήρι των καιρών

να το φυσάει ή να το κρούει

σάλπιγγα ή τύμπανο, το ακούει,

δε λέει: Παρών!

                      Κωστής Παλαμάς