ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Δεν ήταν η πρώτη λαϊκή
διαμαρτυρία. Κάθε φορά που πηγαίνει
κάποιος γάλλος πολιτικός στον Λίβανο,
διοργανώνονται διαδηλώσεις και
συγκεντρώσεις έξω από τη γα
λλική πρεσβεία
με αίτημα την απελευθέρωση του Αμπνταλλά.
Είναι πια ένα παλλαϊκό αίτημα. Το σηκώνουν
ψηλά όλα τα αριστερά και κομμουνιστικά
κόμματα και σχήματα, οι οργανώσεις της
λιβανέζικης αντίστασης, ακτιβιστές,
καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι, όλοι
εκτός από τα συντηρητικά δεξιά στελέχη
και τις μαριονέτες των Αμερικανών.
Αυτή είναι η μεγάλη νίκη του συντρόφου Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά. Επί 38 χρόνια το γαλλικό κράτος και οι Αμερικανοί προσπαθούν να τον εξαφανίσουν και τον βρίσκουν διαρκώς μπροστά τους. Επί 38 χρόνια τώρα, προσπαθούν να τον γονατίσουν, να τον κάνουν παράδειγμα υποταγής και τον βλέπουν να μένει όρθιος και περήφανος, να γίνεται σύμβολο ανυποταξίας και αντίστασης. Ολοένα και περισσότεροι καινούργιοι αγωνιστές μαθαίνουν να συλλαβίζουν πολιτικά το όνομά του ως σύμβολο αγώνα, πίστης στις πεποιθήσεις του, συνέπειας στην ανυποχώρητη στάση του. Όχι μόνο στον Λίβανο, αλλά και στη Γάζα και ολόκληρη την Παλαιστίνη, στις αραβικές χώρες, ιδιαίτερα στην Αλγερία, στην Αίγυπτο, στο Μαρόκο και την Τυνησία, αλλά και όλο και πιο πολύ πια και στη Γαλλία.
Μέσα από την πορεία της ζωής του μαθαίνουν τη σύγχρονη ιστορία τους: τον κυνισμό του ιμπεριαλισμού και το μεγαλείο της αντίστασης. Η ιστορία του Ζορζ Αμπνταλλά είναι οικεία και στη δική μας γενιά. Γεννήθηκε το 1951 στα βόρεια του Λιβάνου, κατάλαβε τον κόσμο γύρω του μέσα από τους ριζοσπαστικούς κοινωνικούς αγώνες εκείνης της εποχής, τις μακρές απεργίες και την κρατική καταστολή. Όμως, έφηβος ακόμη στα 16 του, ενηλικιώθηκε απότομα πολιτικά το 1967 με τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, την επίθεση του Ισραήλ στην Παλαιστίνη και τις αραβικές χώρες. Ο επεκτατικός αποικιοκρατικός σιωνισμός, ως προκεχωρημένο φυλάκιο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, επελαύνει για να ελέγξει την ευρύτερη περιοχή.
Είναι μια καθοριστική στιγμή για τον Αμπνταλλά. Η ήττα, η προσφυγιά του παλαιστινιακού λαού, η καταδίωξη και οι σφαγές ξυπνούν μνήμες της Νάκμπα, της Καταστροφής του 1948. Μπροστά στα μάτια του αποκαλύπτεται η δολοφονική και γενοκτόνα φύση του ιμπεριαλισμού και του εγχώριου σιωνισμού. Αλλά και η προδοτική φύση των αραβικών καθεστώτων, που όχι μόνο μπλοκάρουν τον παλλαϊκό πόλεμο κατά του Ισραήλ και πολεμούν τη λαϊκή αντίσταση, αλλά καταδιώκουν και τους πρόσφυγες Παλαιστίνιους, φτάνοντας να διαπράξουν ακόμα και σφαγές, όπως τον Μαύρο Σεπτέμβρη του 1970, όταν ο ιορδανικός στρατός ισοπεδώνει τους παλαιστινιακούς καταυλισμούς, δολοφονεί χιλιάδες και τους εκδιώκει από την Ιορδανία. Ή αργότερα, στον Λίβανο, το καθεστώς δεν διστάζει να εξαπολύσει τον εμφύλιο πόλεμο που κορυφώνεται το 1975, με υποκίνηση του αμερικανικού και γαλλικού ιμπεριαλισμού μαζί με τον σιωνισμό, όταν οι Φαλαγγίτες επιτίθενται και διαπράττουν τις σφαγές του Ταλ Ελ Ζαάταρ, της Σάμπρα και της Σατίλα.
Από την ήττα του 1967 ο Αμπνταλλά συνειδητοποιεί ότι χρειάζεται να βασιστούμε μόνο στις δικές μας δυνάμεις. Απαντά στο κάλεσμα της εποχής του και εντάσσεται στο FPLP, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης. Είναι ο πιο πρόσφορος τρόπος να απαντήσει στις συστηματικές σιωνιστικές επιθέσεις που κλιμακώνονται από το 1967, με διαρκείς αεροπορικές επιθέσεις και χερσαίες επιδρομές. Οι λαϊκές δυνάμεις αντιστέκονται, απαντούν όπως μπορούν. Απέναντι στην τυφλή, μαζική ιμπεριαλιστική βία αντιπαραθέτουν ένα μικρό ποσοστό στοχευμένης λαϊκής αντιβίας.
Είναι το κλίμα των καιρών. Σε όλο τον κόσμο οι λαϊκές δυνάμεις ανασυντάσσονται σε ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο, με τη γεωστρατηγική του Ένα, δύο, πολλά Βιετνάμ. Είναι ο καιρός της Τριηπειρωτικής, των Διακηρύξεων της Αβάνας, του Τσε και των λατινοαμερικανικών αντάρτικων, της μεγάλης Βιετναμικής Επανάστασης. Σε όλο τον κόσμο ανθούν τα αντάρτικα. Σ’ αυτό το κίνημα η Παλαιστινιακή Αντίσταση παίζει κομβικό ρόλο. Τα παλαιστινιακά στρατόπεδα γίνονται κέντρα εκπαίδευσης και συντονισμού των παγκόσμιων επαναστατικών δυνάμεων.
Οι επιθέσεις του αμερικανικού και του γαλλικού ιμπεριαλισμού, μαζί με τις επιδρομές του σιωνιστικού Ισραήλ, κλιμακώνονται απέναντι στον παλαιστινιακό και τον λιβανέζικο λαό. Ταυτόχρονα, οι μυστικές υπηρεσίες του Ισραήλ οργανώνουν μια σειρά δολοφονίες στην Ευρώπη και τις αραβικές χώρες, εξοντώνοντας ξεχωριστούς παλαιστίνιους αγωνιστές. Ο Αμπνταλλά συμμετέχει τότε στη δημιουργία της FARL (Ενοπλη Λιβανέζικη Επαναστατική Φράξια) για να μεταφέρει τον πόλεμο στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που επιτίθενται στον λαό του. Οι ενέργειες της FARL στοχεύουν προσεκτικά αυτούς που οργανώνουν τη γενοκτονία, όπως τον υπεύθυνο της Μοσάντ στη Γαλλία και τον στρατιωτικό ακόλουθο των ΗΠΑ στο Παρίσι.
Συλλαμβάνεται το 1984 στη Λιόν με ελάχιστα στοιχεία σε βάρος του. Αυτό δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που προέχει είναι η κρατική σκοπιμότητα. Χρειάζεται να επιδειχθεί η αποτελεσματικότητα του γαλλικού κράτους, χρειάζεται να βρεθεί ένας ένοχος να φορτωθεί όλη τη λαϊκή αντιβία, να δοθεί ένα αραβικό πρόσωπο να συγκεντρώσει όλα τα πυρά της τρομοϋστερίας του γαλλικού Τύπου. Από κει και πέρα, όλα είναι εύκολα. Οι δίκες του είναι ένα διαρκές σκάνδαλο, με ανοιχτές παρεμβάσεις της αμερικανικής και της γαλλικής κυβέρνησης, νομικές κατασκευές και ακροβασίες, ειδικούς φωτογραφικούς νόμους με αναδρομική ισχύ, αβάσιμες μικροκαταδίκες μόνο για να τον κρατήσουν στη φυλακή μέχρι να κατασκευάσουν νέες κατηγορίες για να τον κρατήσουν για πάντα στη φυλακή. Μία διαρκής νομική-δικαστική-κυβερνητική φάρσα.
Βέβαια, η ειρωνεία της ιστορίας είναι ότι όταν τον δικάζουν σαν τρομοκράτη, οι πραγματικοί τρομοκράτες, το γαλλικό, το αμερικανικό και το ισραηλινό κράτος, βομβαρδίζουν τα προάστια της Βηρυτού από αέρα και θάλασσα σκοτώνοντας τυφλά χιλιάδες αμάχους. Το γαλλικό κράτος είναι συνένοχο και συνυπεύθυνο για το αιματοκύλισμα του Λιβάνου, για τις δεκάδες χιλιάδες νεκρούς αμάχους. Όμως στη δίκη του Αμπνταλλά οι ΗΠΑ θα είναι πολιτική αγωγή και το Ισραήλ ο ενορχηστρωτής του παρασκηνίου.
Από τότε ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά παραμένει στη φυλακή. Όχι μόνο από τις ανοιχτές πιέσεις των αμερικανικών κυβερνήσεων. Το γαλλικό κράτος δεν είναι απλώς υπάκουο στις ΗΠΑ. Ηταν και παραμένει αποικιακό (και σήμερα νεοαποικιακό) κράτος. Είχε και λεηλατούσε αποικίες σε όλες τις ηπείρους, διατηρεί ακόμη και σήμερα αποικίες, ενώ λεηλατεί ακόμα μέσα από νεοαποικιακές εμπορικές σχέσεις τις παλιές αποικίες του. Συμμετέχει με κύριο ρόλο στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους για τη λεηλασία των φυσικών πόρων και την ανακατανομή των αγορών, ενώ διεξάγει το ίδιο τέτοιους πολέμους, όπως στην υποσαχάρια Αφρική. Εξού και το μίσος του για όσα συμβολίζει ο Αμπνταλλά: την αντίσταση των αποικιοκρατούμενων λαών – και ο Λίβανος αποικία των Γάλλων ήταν. Ο Αμπνταλλά πρέπει να γίνει ισχυρό παράδειγμα ότι οι λαοί που είναι θύματα ληστείας και γενοκτονίας δεν μπορούν να μεταφέρουν ούτε κατά διάνοια και ούτε το παραμικρό υποδιάστημα της δίκαιης λαϊκής οργής και αντιβίας σε μια μητρόπολη της αποικιοκρατίας και του ιμπεριαλισμού.
Όμως άλλη μια φορά η Ιστορία εκδικείται. Αντί ο Αμπνταλλά να γίνει παράδειγμα υποταγής και αποκήρυξης, γίνεται σύμβολο αντίστασης και ανυπακοής. Από την πρώτη στιγμή. Μετατρέπει τις δίκες σε βήμα για να καταγγείλει τη γενοκτονία του παλαιστινιακού και του λιβανέζικου λαού, απευθύνεται στον πραγματικό παραλήπτη του λόγου του, τους λαούς όλου του κόσμου. Στη φυλακή παραμένει ενεργός πολιτικός κρατούμενος. Ενημερώνεται, αναλύει, παρεμβαίνει, παραμένει συνδεδεμένος με τους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες παντού στον κόσμο. Η φυλακή γίνεται άλλο ένα μετερίζι αγώνα, κάνει απεργίες πείνας, διακηρύσσει την αλληλεγγύη του στους Παλαιστίνιους και σε όλους τους λαούς που παλεύουν για τη λευτεριά τους. Και, βέβαια, δεν αποκηρύσσει, διατηρεί ακέραια τη δύναμη των πεποιθήσεών του. Αυτή είναι η πιο μεγάλη συνεισφορά του στον παγκόσμιο αγώνα απέναντι στο καπιταλιστικό και ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Να σημειώσουμε εδώ κάτι: ο Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά δεν είναι κάποιος υπεράνθρωπος. Η στάση του δεν υπαγορεύεται από ένα στείρο πνεύμα αυτοθυσίας, ούτε ερμηνεύεται από τα στερεότυπα ενός άγονου φαταλισμού. Τριάντα οχτώ χρόνια, δεκατρείς χιλιάδες οχτακόσιες εβδομήντα μέρες, άπειρες ώρες, αμέτρητες στιγμές, «μια μικρή αιωνιότητα» όπως σημειώνει ο ίδιος, χρειάζεται πολλή προσπάθεια σήμερα στα 71 του για να θυμηθεί πώς είναι ένα δέντρο, πώς ευωδιάζει ένας κέδρος στο χωριό του στον Βόρειο Λίβανο, πώς είναι ένα άγγιγμα, ένα χάδι… Κάθε μία από αυτές τις στιγμές χρειάζεται να επικυρώνει διαρκώς την πολιτική του συνέπεια, να αρνείται να αποκηρύξει το πιο πολύτιμο κομμάτι του εαυτού του, να αρνείται τη μετατροπή του σε έναν σιωπηλό, μεταμελημένο ανθρωπάκο. Παραμένει Άνθρωπος και διεκδικεί την ουσία της ανθρωπιάς που βρήκε και διατηρεί μέσα απ’ την αντίσταση και τον αγώνα. Ένας σύντροφος από τον Λίβανο, ο Ν.Χ, μας έγραψε για τον Ζορζ Ιμπραήμ Αμπνταλλά ότι οι αγωνιστές στον Λίβανο τον θεωρούν σύμβολο για τον λιβανέζικο και παλαιστινιακό αγώνα, αναπόσπαστο κομμάτι της λιβανέζικης αντίστασης ενάντια στην ισραηλινή κατοχή: «Του λέμε, εσύ είσαι ο ελεύθερος άνθρωπος! Εμείς είμαστε οι φυλακισμένοι που δεχόμαστε τόση αδικία, ενώ εσύ είσαι ο πραγματικά ελεύθερος!».
Δημήτρης Κουφοντίνας
Φυλακή Δομοκού
Μάης 2022