1. Πραγματοποιώντας το Αδύνατο
Το βιβλίο περιγράφει και αναλύει τα σημαντικότερα γεγονότα που επηρέασαν την λατινοαμερικάνικη υποήπειρο τα τελευταία σαράντα χρόνια. Την πολιτική ηγεμονία των ΗΠΑ την εποχή της αρπαγής του ορυκτού πλούτου, την πρώτη περίοδο εκβιομηχάνισης, την επίδραση αργότερα της επιστημονικοτεχνικής επανάστασης στην παραγωγική διαδικασία, τις οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές και πολιτισμικές μεταμορφώσεις.
Την παγκοσμιοποίηση τον νεοφιλελευθερισμό, το εξωτερικό χρέος, τη χρηματοοικονομική σφαίρα, τις χρηματιστηριακές κρίσεις την εποχή του Τσε, την περίοδο Αλιέντε, την ελπίδα και διάψευση του ειρηνικού μεταρρυθμισμού.
Τη θεωρητική, προγραμματική και οργανική κρίση της Αριστεράς, την ανάδυση μιας νέα Αριστεράς, την απόρριψη της πολιτικής ως realpolitik, την υπεράσπιση της πολιτικής ως τέχνης για την οικοδόμηση μιας αντισυστηματικής δυναμικής.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια εξαιρετική βάση προβληματισμού και διαλόγου και ενδιαφέρει όσους αγωνίζονται, σε όποια περιοχή ή χώρα της γης, για μια κοινωνία ανθρωπιάς και αλληλεγγύης.
Δ. Κουφοντίνας
2. Τουπαμάρος
Εντουάρντο Γκαλεάνο
Το βιβλίο αυτό του Νιάτο Ουιδόμπρο και του Μαουρίσιο Ροσενκόφ είναι ένας ύμνος στη ζωή, στην ανθρωπιά, στην ακεραιότητα του πολιτικού κρατούμενου. Είναι η αφήγηση της μακράς περιπέτειας του ανθρώπου στον αγώνα του κατά της βαρβαρότητας. [...] Είναι πάνω απ όλα ένα διαχρονικό και οικουμενικό βιβλίο μνήμης.
Δημήτρης Κουφοντίνας
3. Πόλεμος Στον Παράδεισο
Το κεντρικό πρόσωπο αυτού του βιβλίου, ο Λούσιο, ήταν δάσκαλος. Όπως και ο Χενάρο Βάσκες που βγήκε αντάρτης πριν από αυτόν. Όπως τόσοι δάσκαλοι, από τον Μοντάνιο, τον σύντροφο του Εμιλιάνο Ζαπάτα, μέχρι τους δασκάλους της πρόσφατης εξέγερσης στην Οαχάκα. Ο Κάρλος Μοντεμαγιόρ ιχνηλατεί μυθιστορηματικά την πορεία του Λούσιο.
4. Μια σκληρή Μάχη με τη Μνήμη
Εξομολόγηση - θα μπορούσε, ενδεχομένως, να 'ναι ένας άλλος τίτλος της πρωτοπρόσωπης αφήγησης που παρουσιάζουμε. Σε ελεύθερη πτώση νου και καρδιάς, η Μάργκριτ Σίλερ στροβιλίζεται στα χρόνια της συμμετοχής της (1971-1979) στην επαναστατική οργάνωση του γερμανικού αντάρτικου πόλης Φράξια Κόκκινος Στρατός, προφανώς για να αναμετρηθεί με την ιστορία της. Μιλάμε για μια βαθιά προσωπική διαδικασία που έχει ως προϋπόθεση, καταρχάς, τη δημόσια έκθεση πράξεων και παραλείψεων. Πρόκειται, αναμφίβολα, για μια σκληρή μάχη με τις αναμνήσεις της, αλλά και για μια σκληρή μάχη με την οδυνηρή, όχι και λίγες φορές, αλήθεια την οποία κλήθηκε να αντικρίσει κατάφατσα. Όσοι θ' αναζητήσουν εξαντλητικές απαντήσεις για όλα και μια "συνολική τοποθέτηση" πιθανώς δεν θα ικανοποιηθούν. Το βιβλίο για το (γερμανικό) αντάρτικο πόλης δεν έχει γραφτεί ακόμη, κι ίσως να μη γραφτεί και ποτέ. Μια απομυθοποιημένη οπτική, πάντως, αποτελεί προϋπόθεση ορθής προσέγγισης και κατανόησης, γιατί εδώ δεν υπάρχει κάποιος που διατρανώνει ένα υπαρκτό ή ανύπαρκτο ηρωικό στοιχείο που συχνά "απαιτεί" κάποια αντίστοιχη mainstream αυτοβιογραφία. Εδώ υπάρχει μονάχα η αλήθεια της απόφασης του αγώνα βέβαια, αλλά και των αμφιταλαντεύσεων και της τραχύτητας που σπαράσσει ενίοτε έναν αγωνιστή που επιλέγει τα μονοπάτια της ριζοσπαστικής σύγκρουσης με την εξουσία. Συμπτώσεις(;) που σφραγίζουν τόσο καθοριστικά προσωπικές διαδρομές, εσωτερικές αντιφάσεις και παλινωδίες που σημαδεύουν την προσωπική ιστορία θα "ξενίσουν", κατά πάσα πιθανότητα, όσους πρόθυμα βουλιάζουν σε μύθους και στερεότυπα. Μόνο που εν προκειμένω δεν έχουμε μια μυθοπλασία. Ποτέ η πραγματική ιστορία δεν χώρεσε σε εξιδανικεύσεις. Τι απομένει; Η μάχη για το αυτεξούσιο και η συνείδηση της ευθύνης. Και σ' αυτό τον αγώνα η Σίλερ ήταν και παραμένει συνεπής.
5. Παντοτινός Αντάρτης
Σήμερα στη μικρή αυτή χώρα της Λατινικής Αμερικής, κυβερνά το Φρέντε Άμπλιο (Λαϊκό Μέτωπο), αποτελούμενο κυρίως από δυνάμεις του ιστορικού αντάρτικου των Τουπαμάρος. Κάποιοι όμως δεν υπέκυψαν στον "ρεαλισμό" του κυβερνητισμού και τη διαχείριση.
Η βιογραφία αυτή, έρχεται να υπενθυμίσει τους διαφορετικούς δρόμους για τους επαναστάτες και την αριστερά στο σύγχρονο κόσμο. Επίκαιρη όσο ποτέ, δείχνει ότι η διαχείριση και η υποταγή στο κυρίαρχο πολιτικο-οικονομικό σύστημα οδηγεί σε δρόμους αντίπαλους και εχθρικούς για τις λαϊκές δυνάμεις...
"[...] θέλησαν να με εξορίσουν οι πρώην αντάρτες που σήμερα κυβερνούν την Ουρουγουάη. Θέλησαν να πάρουν ένα παραδειγματικό μέτρο εναντίον μου, για να φιμώσουν όσους παλεύουν ακόμα για την κοινωνική χειραφέτηση. Δεν ήθελαν να γίνεται λόγος για ανατρεπτικούς ορίζοντες, ήθελαν να θάψουν οποιαδήποτε μαρξιστική ανάλυση είχε την οσμή της μπαρούτης. Γύρευαν να σταματήσουν για πάντα τους ταξικούς και μαχητικούς αγώνες. Γι' αυτό αφόρισαν και απέβαλαν από τον παράδεισο τους αιρετικούς, ξεχνώντας ότι η αίρεση ήταν το ιδεολογικό περιεχόμενο της κληρονομιάς του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα και του Ραούλ Σεντίκ.
Η κυβέρνησή τους εφαρμόζει το μοντέλο του διεθνοποιημένου κεφαλαίου, που εδραιώνει το ρόλο του παραγωγού πρώτων υλών και τροφίμων που απονεμήθηκε στην Ουρουγουάη, που ξεπουλά τη γη στο ξένο κεφάλαιο, που λεηλατεί τους φυσικούς πόρους, [...] που υλοποιεί πολιτική καταστολής στις λαϊκές γειτονιές του Μοντεβιδέο την ώρα που φρενάρει την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος ενώ υπογράφει σύμφωνα με τους επιχειρηματίες".
(Χόρχε Σαμπάλσα, ένας παντοτινός Τουπαμάρο Αντάρτης)
6. Τρέξε Άνθρωπε Τρέξε
Ο αγωνιστής Χοσέ Ταρίο Γονσάλες περιγράφει τη μακρόχρονη εμπειρία του από τις ειδικές συνθήκες κράτησης (FIES) στις φυλακές-κολαστήρια της Ισπανίας, λίγο πριν δολοφονηθεί από το κράτος στα κελιά της δημοκρατίας. Μετάφραση και πρόλογος του Δ. Κουφοντίνα.
« Τι να ξεχάσω; Την κακομεταχείριση, την κατάχρηση εξουσίας, εκείνες τις τακτικές και τόσο προσβλητικές έρευνες, τους ξυλοδαρμούς, το δέσιμο στο κρεβάτι, τις μεταγωγές μέσα στα ασφυκτικά κλουβιά; Να ξεχάσω τους αρρώστους που αργοπέθαιναν μέσα στα ψυχρά κελιά, ετοιμοθάνατοι, νέοι οι πιο πολλοί, ναρκομανείς που έπεσαν στον κόσμο της παραβατικότητας απ’ την παγίδα των ναρκωτικών; Τι να ξεχάσω; Ότι είμαι ένας από τους περιφρονημένους
ανθρώπους που τους παρατούν να πεθάνουν στη φυλακή, στο όνομα μιας σκοτεινής εκδίκησης; Ποτέ δεν έκρυψα την απέχθειά μου για το σύστημα, ιδίως το σωφρονιστικό. Ούτε τώρα θα το κάνω. Ήμουν τελείως σίγουρος ότι, παρ’ όλα του τα ελαττώματα, η ψυχή του παράνομου που όλοι τον έδειχναν με το δάχτυλο-κατήγορο είχε περισσότερη
ευγένεια και αγάπη, από όλους μαζί εκείνους που προετοίμασαν, επεξεργάστηκαν και αποφάσισαν τον εγκλεισμό μου. Δεν θα επιδοκίμαζα αυτό το σύστημα με αντάλλαγμα κάποιες υποσχέσεις, όχι, ακόμα κι αν αυτό μου στοίχιζε απομόνωση για όλη μου τη ζωή.»
ανθρώπους που τους παρατούν να πεθάνουν στη φυλακή, στο όνομα μιας σκοτεινής εκδίκησης; Ποτέ δεν έκρυψα την απέχθειά μου για το σύστημα, ιδίως το σωφρονιστικό. Ούτε τώρα θα το κάνω. Ήμουν τελείως σίγουρος ότι, παρ’ όλα του τα ελαττώματα, η ψυχή του παράνομου που όλοι τον έδειχναν με το δάχτυλο-κατήγορο είχε περισσότερη
ευγένεια και αγάπη, από όλους μαζί εκείνους που προετοίμασαν, επεξεργάστηκαν και αποφάσισαν τον εγκλεισμό μου. Δεν θα επιδοκίμαζα αυτό το σύστημα με αντάλλαγμα κάποιες υποσχέσεις, όχι, ακόμα κι αν αυτό μου στοίχιζε απομόνωση για όλη μου τη ζωή.»
7. Μισώ τα Πρωινά
(...) Ένα παλιό γνωμικό των κρατουμένων λέει ότι στους τοίχους των φυλακών καλύτερα να μη χαράζεις το όνομά σου, γιατί είσαι καταδικασμένος να πρέπει να γυρίσεις να το σβήσεις. Κι εγώ έχω γράψει κι έχω γράψει...
(...) Σε κάθε τούβλο προετοιμάζομαι να συναντηθώ με τα ίδια μου τα λόγια. Εδώ είμαι. Το παντοτινό αστέρι και η παλιά πολεμική κραυγή: "Να τολμάμε, να παλεύουμε, να τολμάμε, να νικάμε"... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πώς μπορεί να χωρέσει στις τρεις σελίδες αυτού του προλόγου μια ολόκληρη ζωή αγώνα; Πώς να χωρέσουν σε λίγες αράδες εκείνα τα 27 χρόνια της φυλακής; Πώς να περιγράψεις όλη τη μακριά επαναστατική διαδρομή του Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν μέσα σε λίγες λέξεις;
Μόνο λίγες αδρές γραμμές γύρω από αυτή τη μακριά πορεία μπορεί να δώσει αυτό το προλογικό σημείωμα. Λίγες λέξεις για τους κυριότερους σταθμούς-ορόσημά της, λέξεις που κρύβουν πίσω τους οδοφράγματα, φωτιές, συγκρούσεις, ασυμβίβαστους ταξικούς και μαχητικούς αγώνες, πολλή σκέψη, πολύ πάθος και τη διαρκή πρακτική της εξέγερσης που είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Ρουιγιάν, η "καλύτερη μαθητεία".
Γεννήθηκε στην Τουλούζη της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία, όπου είχαν βρει καταφύγιο πολιτικοί πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου, εκεί μάλιστα ήταν η έδρα της CNT. Εκεί άκουσε τις διηγήσεις των παλιών επαναστατικών αγώνων των μακί και των γκεριγέρος, εκεί διαμορφώθηκε ως άνθρωπος και αγωνιστής, εκεί σχημάτισε τη βεβαιότητα ότι η μόνη μεγάλη πράξη είναι η απόρριψη του ίδιου του κοινωνικού συστήματος.
Το επαναστατικό κύμα του 1968 τον βρίσκει 16 χρονών να δίνει επαναστατική φωνή στους τοίχους με τα συνθήματά του, να δίνει φωτιά στις συγκρούσεις με την καταστολή, μέσα στα οδοφράγματα και τα δακρυγόνα.
Στις αρχές του 1971 συμμετέχει στην ίδρυση του MIL, το Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ιβηρικής. Εκεί συνενώνονται ακροαριστεροί και αναρχικοί απ' τις δύο πλευρές των συνόρων, εκεί ενώνεται η θεωρία με την πράξη στην ένοπλη προπαγάνδα, εκεί ενώνεται το παρελθόν με το παρόν, η επαναστατική παράδοση με τις νέες ανατρεπτικές αναζητήσεις.
(...) Σε κάθε τούβλο προετοιμάζομαι να συναντηθώ με τα ίδια μου τα λόγια. Εδώ είμαι. Το παντοτινό αστέρι και η παλιά πολεμική κραυγή: "Να τολμάμε, να παλεύουμε, να τολμάμε, να νικάμε"... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Πώς μπορεί να χωρέσει στις τρεις σελίδες αυτού του προλόγου μια ολόκληρη ζωή αγώνα; Πώς να χωρέσουν σε λίγες αράδες εκείνα τα 27 χρόνια της φυλακής; Πώς να περιγράψεις όλη τη μακριά επαναστατική διαδρομή του Ζαν-Μαρκ Ρουιγιάν μέσα σε λίγες λέξεις;
Μόνο λίγες αδρές γραμμές γύρω από αυτή τη μακριά πορεία μπορεί να δώσει αυτό το προλογικό σημείωμα. Λίγες λέξεις για τους κυριότερους σταθμούς-ορόσημά της, λέξεις που κρύβουν πίσω τους οδοφράγματα, φωτιές, συγκρούσεις, ασυμβίβαστους ταξικούς και μαχητικούς αγώνες, πολλή σκέψη, πολύ πάθος και τη διαρκή πρακτική της εξέγερσης που είναι, σύμφωνα με τα λόγια του Ρουιγιάν, η "καλύτερη μαθητεία".
Γεννήθηκε στην Τουλούζη της Γαλλίας, κοντά στα σύνορα με την Ισπανία, όπου είχαν βρει καταφύγιο πολιτικοί πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου, εκεί μάλιστα ήταν η έδρα της CNT. Εκεί άκουσε τις διηγήσεις των παλιών επαναστατικών αγώνων των μακί και των γκεριγέρος, εκεί διαμορφώθηκε ως άνθρωπος και αγωνιστής, εκεί σχημάτισε τη βεβαιότητα ότι η μόνη μεγάλη πράξη είναι η απόρριψη του ίδιου του κοινωνικού συστήματος.
Το επαναστατικό κύμα του 1968 τον βρίσκει 16 χρονών να δίνει επαναστατική φωνή στους τοίχους με τα συνθήματά του, να δίνει φωτιά στις συγκρούσεις με την καταστολή, μέσα στα οδοφράγματα και τα δακρυγόνα.
Στις αρχές του 1971 συμμετέχει στην ίδρυση του MIL, το Κίνημα για την Απελευθέρωση της Ιβηρικής. Εκεί συνενώνονται ακροαριστεροί και αναρχικοί απ' τις δύο πλευρές των συνόρων, εκεί ενώνεται η θεωρία με την πράξη στην ένοπλη προπαγάνδα, εκεί ενώνεται το παρελθόν με το παρόν, η επαναστατική παράδοση με τις νέες ανατρεπτικές αναζητήσεις.